Baby- peuter- en kleuterperikelen

Zo, hier zijn we dan eindelijk! Jullie dachten dat er nooit meer een berichtje op deze blog zou verschijnen hé maar jullie zijn nog niet van ons af. Integendeel, binnenkort krijgt ons team zelfs versterking want... mama heeft een baby in haar buik! Al heeeeeel lang hoor! Elke dag vraag ik wel een paar keer wanneer de baby er nu eindelijk uitkomt en steeds krijg ik hetzelfde antwoord: 'dat is een verrassing, jongen' of 'als de baby te groot geworden is voor mama haar buik'. Ik mag elke dag op de kalender een kruisje zetten zodat ik kan volgen hoelang het nog is.

Er wordt hier erg veel over 'de baby' gepraat dus ik verwacht er veel van. Over mij moeten ze zich geen zorgen maken, ik bewijs immers dagelijks dat ik een goede grote broer ben. Ok ok, als ik heel eerlijk moet zijn, zou ik af en toe wat liever moeten zijn voor mijn zus maar uiteindelijk ben ik een kleuter en word ik dus verondersteld het mijn ouders niet altijd gemakkelijk te maken want anders zouden ze zich vervelen. Maar over het algemeen ben ik dus een bezorgde en attente zoon en broer. Ik ben laatst trouwens mee mogen gaan naar de dokter om naar de baby te gaan kijken. Nu ja, ik heb die dag geen baby gezien hoor. Ik dacht dat ze mama haar buik gingen openmaken zodat ik kon kijken maar in de plaats daarvan, smeerden ze haar buik vol met een smurrie om dan op een scherm naar wat vlekken te kijken. Ik vond het maar raar en ik hoop echt dat de baby er wat mooier en meer als een mensje gaat uitziet als hij of zij er binnen een paar dagen gaat uitkomen.

Buiten heel het baby-gedoe, gaat het leven hier natuurlijk zijn gewone gangetje. Ik ga bijna elke dag naar het klasje bij juf Sigi. Meestal vind ik dat wel leuk. Elke week leren we wel iets anders. Zo mochten we vorige week plantjes planten en deze week leren we over allerlei kriebelbeestjes.

Ik heb de afgelopen maanden ontzettend veel bijgeleerd, vooral veel wat met praten en denken te maken heeft. Ik denk dat ze heel erg trots op me zijn en dat ze daarom soms zo moeten lachen als ik bepaalde dingen zeg of vraag. Even verduidelijken met een aantal voorbeeldjes:

– Onlangs had ik last van mijn oren en moest ik oordruppeltjes laten indoen. Mama vertelde me dat ze de druppeltjes in het gaatje van mijn oor ging doen waarop ik dan vroeg 'waar het gaatje van mama is'. Toch geen rare vraag, ofwel?

– Ook kreeg ik een rare blik toen ik zei dat de boekjes van de 'boeketheek' kwamen

– Toen ik zag dat ik een schrammetje had op mijn arm en ik dus tegen mama ging vertellen dat ik 'een stukje arm kwijt was', zag ik ook een fiere glimlach om haar mond

– En ook toen ik een waarschuwing kreeg dat ik iets niet mocht afpakken van Florien en hierop zei 'dat ik mijn best zou doen', moesten ze zich hier omdraaien om hun fierheid voor me te verbergen.

– Ik probeer me ook goed in te leven in de gevoelens van anderen. Zo zie ik heel snel wanneer mama of papa boos of verdrietig zijn en dan vraag ik er ook achter en probeer ik hen te troosten. Toen mama onlangs een beetje verdrietig leek, heb ik haar dan ook gevraagd of ze misschien 'kaka in de broek' had en daardoor verdrietig was. En toen ze een tijdje daarna terug niet zo blij leek, heb ik haar mijn boke met choco gegeven om haar te troosten.

Vorige week was het volgens mij 'Kerstmis' in het dorp maar blijkbaar moest ik kermis zeggen. Nu ja, dat zijn details hé. We zijn naar die kermis geweest en... ik heb mijn angst overwonnen. Ik heb het nooit voor paardenmolens gehad maar nu ben ik er 4 keer achter elkaar op geweest! Zomaar ineens, was mijn angst hiervoor weg. Ik dacht, ik ga eerst bij het moeilijkste beginnen en samen met papa op de botsauto's gaan en als ik dat durf, dan durf ik de rest ook wel aan. Voor het eerst vond ik de kermis echt iets leuk! Maar niet alleen ik vond het fijn, ook mijn zus. Maar dat moet ze jullie zelf maar vertellen.

Ja, de kermis! Echt iets voor mij! Hoe feller, hoe beter. Ik ben echt een 'wildebrats' geworden. Ze zeggen dat ik een hevige mie ben. Misschien is daar iets van aan want ik doe niets liever dan op dingen kruipen, klimmen en klauteren. Zo stond ik onlangs boven op mijn schommelpaard, zonder mij vast te houden. Knap hé! Volgens de oudjes hier is het raar dat ze met mij nog niet op spoed gestaan hebben omdat ik ergens vanaf gevallen ben. Nu ja, ik heb het wel gehad met ziekenhuisbezoekjes want sinds mijn vorig verslagje op deze blog, heb ik nog eens in het ziekenhuis gelegen. Deze keer omdat er vieze beestjes in mijn knie zaten en ik niet meer kon lopen. Gelukkig is dat verleden tijd en laat ik nu elke dag zien dat er met mijn knie helemaal niets mis meer is.

Ik ben trouwens niet alleen hevig in mijn bewegingen en als ik speel, maar naar het schijnt zit dat felle in heel mijn 'zijn'. Ik begrijp niet goed wat ze daarmee bedoelen. Misschien omdat ik heel erg graag nee zeg tegenwoordig? Of misschien omdat ik duidelijk laat merken wat ik wil én wat ik niet wil? Of misschien omdat ik heel erg boos kan worden en hierbij dan op de grond ga liggen of hard met mijn voetjes stamp om mijn punt nog wat duidelijker te maken? Uiteindelijk ben ik een peuter hé en ik word verondersteld om het mijn ouders niet altijd even gemakkelijk te maken. Anders hebben ze immers zo weinig om handen.

Nee is niet het enige woordje dat ik al kan zeggen. Buiten mama en papa, ken ik ook al: op, poes, kijk, bumba, jas, zitten, kip en nog een paar andere woordjes. Kip is trouwens een van mijn favorieten woordjes. Niet omdat het zo mooi klinkt maar wel omdat het zo'n toffe vogel is. Ik heb namelijk iets met vogels. Toen we onlangs naar de dierentuin gingen, vond ik er aanvankelijk niets aan. Die olifanten, giraffen en andere beesten zeiden me totaal niets. Maar toen kwamen we bij de vogels, zo tof!

Volgende keer als jullie op deze blog komen kijken, zal de baby al wel uit mama haar buik gekomen zijn. Ik ben eens benieuwd wat dat nu juist is, zo'n baby. Er gaat geen dag voorbij of ze zijn er hier over bezig. Mijn verwachtingen zijn dan ook hoog. Maar wat ik precies moet verwachten, dat weet ik eigenlijk niet. Ach, zolang het maar niet te koste gaat van de aandacht die ik af en toe nodig heb, zal ik me er wel in kunnen vinden. En anders? Dan span ik Toon wel voor mijn kar want daarvoor heb ik toch een grote broer hé?

Stappen, taart, tandjes en nog zoveel meer

Ik kan stappen! Echt! Kunnen jullie niet volgen? Wacht, ik begin bij het begin. Vorige keer heb ik verteld dat ik me kon rechttrekken hé. Wel, niet lang daarna stond ik aan het salontafeltje en kon ik niet aan mijn boekje dat wat verderop lag. Voorzichtig heb ik dan een pasje opzij gezet en zo kon ik er wel aan. Na een paar dagen ontdekte ik toevallig dat als je dat zijwaarts stappen een paar keer na elkaar doet, dat je dan een grotere afstand kan afleggen. Daar heb ik dan lang op geoefend. Eerst alleen aan de tafel, dan ook aan de zetels, dan aan de kasten enzoverder. Daarna heb ik het nut van mijn loopwagentje ontdekt. Maar lang heb ik daar niet mee gestapt. 2 dagen voor er hier plots vlagjes en ballonnen in huis hingen, zag ik mijn bal wat verder in de woonkamer liggen. Ik heb me dan maar losgelaten van de kast en ben er naar toe gestapt. Zomaar hé. Ik was er zelf niet goed van en moest er eigenlijk om lachen. Het waren maar een paar pasjes maar toch. Ik nam me voor me hier verder in te specialiseren maar jammer genoeg moest ik me de weken die hierop volgden op andere dingen concentreren. Dat zal ik dadelijk verduidelijken. Maar nu ben ik er weer helemaal terug mee bezig. Ik probeer mijn grenzen telkens weer te verleggen en de afstanden steeds groter te maken. Ik vind het zalig om te doen.

Vorige week is mama met mij naar de winkel gegaan voor mijn eerste schoentjes en sinds ik die aan mijn voetjes heb, gaat het stappen me nog beter af. In het begin was dat maar raar hoor. Ik heb er een paar dagen over gedaan voor ik terug gewoon kon stappen. De eerste dagen heb ik mijn voeten maar goed hoog opgehoffen. Wat een zwaar en raar gevoel was dat! Mama zegt dat ik een echte vrouw ben. In de winkel was ik al op weg met twee paar schoentjes in mijn handen en als je me vraagt, 'waar zijn je schoentjes?', dan laat ik je ze in alle fierheid zien.

Ik krijg, en vraag, elke dag mijn portie aandacht maar een paar weken geleden kreeg ik er nog meer dan anders. Het begon al 's morgens vroeg toen ik uit mijn bedje gehaald werd. Heel het huis hing vol met ballonnetjes en vlagjes en dat was blijkbaar helemaal speciaal voor mij! Geen idee waarom of wat het nut hiervan was maar de rest leek het leuk te vinden dus heb ik maar braaf mee gelachen. Volgens mij moet er één jaar geleden iets bijzonders gebeurd zijn waarbij ook ik betrokken was maar ik ben er nog niet uit wat dat precies was. Nu ja, het maakt mij niet zoveel uit hoor. Buiten die versiering, gebeurde er die dag nog een paar rare dingen. Zo kreeg ik een groot pak op mijn schoot gezet waarin een leuk stuk speelgoed voor mij bleek te zitten. Maar het raarste van al was dat hele taartgedoe. Man man man, wat was dat leuk! Ik mag zelden met mijn eten knoeien en nu mocht ik dat wel. Meer nog, die twee hadden er deze keer zelfs plezier in. Ik kreeg daar plots slagroom met een stukje taart voor mijn neus en mocht dat zonder hulp opeten. Ik heb me echt te pletter geamuseerd. En het werd nog beter vermits ik achteraf rechtstreeks in bad mocht.

En het is nog niet gedaan hoor. De dag daarna kwamen er veel mensen op bezoek die allemaal heel speciaal voor mij bleken te komen. Ook hier weer een hoop aandacht, cadeautjes en taart. Deze keer heb ik er wel niet met mijn vingers in mogen zitten. Maar eerlijk gezegd stond mijn hoofd er ook niet echt naar want ik voelde me niet zo goed die dag.

En dat is dan ook de reden waarom ik mijn stapoefeningen even heb moeten opbergen. De dag van mijn feestje ben ik beginnen ziek worden. En dat werd maar niet beter, integendeel. In de loop van die week is mama met mij naar de dokter gereden die mij naar het ziekenhuis heeft gestuurd. Wat was dat voor iets! Ik kan nog steeds geen dokters of mensen in witte kledij zien zonder dat ik er bang van word. Ik dacht dat een ziekenhuis was om je beter te maken? Wel, ik kom daar aan en het eerste wat ze doen is mijn bloed afnemen en me hierbij pijn doen. Ik heb mijn keel dan maar open gezet en ze hebben me met drie moeten vasthouden. Dat bloed heb ik trouwens nooit meer terug gezien. Ik ben daar een paar dagen gebleven tot ik weer wat sterker was. Ik moet nu nog medicatie nemen maar sinds begin deze week gaat het echt wel beter met me. Ik ben nog wat sneller moe maar daar kom ik wel weer door. Ik ben een sterke mie hoor!

Verder hou ik me nu vooral bezig met dingen goed bestuderen en bekijken. Mijn favorieten spelletjes op het moment zijn: alles aanwijzen (en dan wachten tot er iemand reageert op mijn vragend vingertje en als dat lang duurt, doe ik er een geluidje bij), boekjes bekijken (liefst ook gecombineerd met het aanwijsspelletje), aan het handje heel het huis rondwandelen en ravotten in de zetel of op mama en papa. Ze zeggen hier dat ik een hevige mie ben.

Ik ben ondertussen ook naar de kapper geweest. Toon had me verteld dat de eerste keer heel eng was maar dat was zwaar overdreven. Mannen toch hé. Ik ben braaf blijven zitten en heb helemaal niet moeten huilen. Ook dat haar heb ik nooit meer terug gezien...

Nog een dingetje dat ik jullie graag wil vertellen: ik heb ondertussen 4 tandjes in mijn mond. Op dat eerste heb ik heel lang moeten wachten maar de drie die daarop volgden, die heb ik plots alle drie samen gekregen. Ook geen lachertje zenne! Ik heb eens gehoord dat je uit de buik komt (wat bij mij ongeveer een jaar geleden is trouwens) zonder tanden. Daarna krijg je allemaal tandjes (in die fase zit ik nu) die vervolgens na een tijdje weer uitvallen. Dan krijg je weer nieuwe en ook die vallen na een tijdje weer uit. Om daarna wéér nieuwe te krijgen. Gelukkig doet dat die laatste keer geen pijn maar het nadeel is wel dat je er dan voor moet betalen terwijl het de keren ervoor gratis is. Wat een gedoe hé!

Toon heeft ook erg veel te vertellen. Kom dus binnenkort zeker nog een keertje terug kijken op onze blog want dan is het zijn beurt om zijn laatste capriolen uit de doeken te doen.

Tot gauw,

Florien

'frau Jita', rechtstaan en andere kapriolen

Sinds we de laatste keer iets van ons hebben laten horen, is er weer veel gebeurd. Ik zal beginnen met mijn grootste verandering: ik behoor nu officieel tot de schoolgaande jeugd. Een paar weken geleden ging ik nog elke dag samen met Florien naar Marleen maar nu ga ik naar 'frau Jita'. De eerste dag vond ik een beetje eng want ik kende daar niemand en ik vond mijn weg niet zo goed. Gelukkig gingen mama en papa met me mee. Het viel me wel even tegen dat ze niet bij mij bleven. Ik heb me maar niet laten kennen en ben erg flink geweest. Ik heb wel de hele dag mijn jas aangehouden zodat ik sneller met ze mee kon gaan als ze zouden terugkomen. De dag erop was het weer hetzelfde. Eerst thuis mijn 'koekentasje' klaarmaken en dan hup, vertrekken. Deze keer was ik beter voorbereid en heb ik aan mama gezegd dat ze niet naar huis hoefde te gaan. Afin, het heeft niet geholpen. Gelukkig zijn ze me weer terug komen halen. Niet dat ik ze zo hard gemist hebt hoor. Maar mijn zus, die mis ik wel! Ik ben altijd zo blij als ik haar terug zie! Dan overlaad ik haar met kusjes en knuffels. Ik denk dat zij mij ook wel mist want ze moet altijd dadelijk lachen als ze mij ziet. Om een heel lang verhaal kort te maken: ik ga nu elke dag naar 'frau Jita' en eigenlijk vind ik het wel leuk. Wat ik daar allemaal doe, dat hou ik voor mezelf. Als ze me vragen hoe het is geweest in het klasje, hou ik het bij een kort en krachtig 'goed'. Sommige dingen zijn uiteindelijk ook privé hé.

Ik zit natuurlijk niet alleen bij 'frau Jita' in de klas. Er zijn nog 8 andere kindjes. We mogen heel toffe dingen doen en ik leer veel bij. Ik hou trouwens goed de andere kindjes in het oog. Misschien brengen ze me nog wel iets nuttigs bij. Elke nieuwe streek die je kan oppikken is mooi meegenomen hé.

Ik vind van mezelf dat ik de laatste tijd heel goed vooruitga. Ik kan me vooral veel beter uitdrukken en vertellen wat ik allemaal denk. Soms kunnen ze me niet zo goed volgen of lachen ze om iets dat ik zeg. Zo vond ik laatst dat vake nu wel genoeg gewerkt had en stelde ik voor dat hij nu maar met moetie moest gaan spelen. Ik snap nog altijd niet wat daar zo grappig aan was.

Ik zou het al bijna vergeten te vertellen maar we zijn, voordat ik naar het klasje moest, ook nog op vakantie geweest! Dat was zo tof! Er was daar heel veel speelgoed, een grote tuin om in de ravotten en heel veel diertjes. Elke morgen mochten we de diertjes gaan aaien en gaan eten geven. De tweede ochtend had ik het al goed gezien: ik stond als eerste in de rij om een worteltje aan de konijntjes te geven en ging daarna achteraan staan zodat ik ze nog eens eten kon geven. We zijn op die vakantie ook veel gaan wandelen en zijn ook een keertje gaan zwemmen. Allemaal superleuk!

Ik hou jullie zeker op de hoogte van al mijn avonturen in het klasje en daarbuiten. Ik heb het gevoel dat er een hele nieuwe wereld voor me open is gegaan en ik vind het allemaal superleuk. Mama en papa zeggen dat ze hopen dat ik het de komende 20 jaar zo leuk blijf vinden. Het is net of ze daaraan twijfelen. Maar zolang ik 20 jaar lang al spelend dingen mag bijleren, zie ik daar totaal geen probleem in.

Met mij gaat alles prima. Ik ben nu terug een vrolijke en actieve meid. Een tijdje geleden voelde ik me niet zo goed in mijn vel. Ik wou van alles en het lukte me niet. Daar werd ik zo gefrustreerd van hé. En dan bracht ik mijn dagen maar wat grommelend door. Maar nu, nu ben ik weer helemaal terug. Vorige keer heb ik verteld dat ik kon kruipen. Dat heb ik uiteindelijk maar 2 weken gedaan. Allez ja, het is te zeggen, ik kruip nu nog maar ik doe het anders. Ik vond dat ik op handen en knieën niet snel genoeg vooruit ging en daarom kruip ik nu op 1 knietje en 1 voetje. Mijn handjes gebruik ik dan om me af te zetten. Gaat veel sneller. En die snelheid heb ik nodig hoor. Als er plots ergens een deur openstaat of ik zie iets wat ik nog nooit eerder heb gezien, dan moet ik kunnen spurten voor iemand me kan onderscheppen hé.

Ik kan me nu ook rechttrekken. Als ik dan recht sta, dan ben ik zo blij en wil ik heel graag bravo voor mezelf doen. Ik begin nu door te hebben dat dat niet zo'n goed idee is want dan moet ik mezelf loslaten en val ik terug op mijn poep. Mezelf prijzen vind ik trouwens toch een beetje tijdverlies. Eens ik rechtsta, wil ik immers zo snel mogelijk alles vasthebben dat binnen mijn bereik is komen te liggen. En geloof me, de wereld zo recht staand, is echt super interessant. Ik ben ineens een 'pak groter' en al hetgeen wat Toon op de tafel legde zodat ik er niet zou aankunnen, is nu plots wel bereikbaar. Hij vindt dat niet zo tof en is dan ook soms erg boos op me. Ik kan er toch ook niet aan doen dat ik een vrouw ben en dus moeilijk mijn nieuwsgierigheid kan bedwingen?

Ik ga nu elke zaterdag naar de muziekles samen met mama of papa. Dat is echt leuk! Niet alleen die liedjes en de bewegingsspelletjes, maar ook gewoon om eens even tijd alleen door te brengen met mama of papa. Ik kan daar echt van genieten. Soms is het wel eens leuk om volle aandacht van mama en papa te krijgen zonder dat Toon in de buurt is. Nochtans, ik zie mijn broer erg graag hoor! Ik mis hem trouwens wel een beetje nu hij niet meer samen met mij naar Marleen gaat. Als hij me dan met mama komt halen, dan babbelen we onderweg naar huis samen over hoe onze dag is geweest. Wij zijn twee dikke vrienden, mijn broer en ik!

Lieve knuffel,

Toon en Florien

Olympisch goud voor beste kruiper en beste verdediger

Ik kan kruipen! Ik was dat achteruit gesluip beu geworden. Het was vooral vreselijk inefficiënt. In plaats van dichter bij mijn doel te geraken, ging ik er steeds verder van weg. Ik dacht bij mezelf: ‘daar moet ik iets op vinden’ en op een paar dagen tijd had ik het door.

Eerst ben ik, al liggend op mijn buikje, op één knietje gaan zitten. Daarna heb ik mijn tweede knietje ook opgetrokken zodat ik op handen en knieën zat. Als ik dan iets wilde pakken, zette ik mijn handjes dichterbij maar helemaal ideaal was het nog niet. Daarna ben ik dat dan gaan combineren met mijn knietjes te verzetten en voila, ik geraak bij mijn doel! Aanvankelijk ging het natuurlijk nog een beetje traag en stroef maar nu zou ik zo kunnen meedingen naar een finaleplaats op de Olympische Spelen. Ik ben echt blij dat ik het ‘onder de knie’ heb! Het is vooral geweldig hoeveel voordelen kruipen heeft! Ik geraak overal bij waar ik bij wil geraken: aan de stopcontacten, aan de draden van de staande lamp, aan het pak pampers, aan de zak wasknijpers, aan tijdschriften, aan het geopende raam,... Allemaal heel leuke zaken die ik nu eindelijk eens van dichterbij kan ontdekken. De twee dingen waar ik het meeste interesse voor heb? Het speelgoed van Toon en de poes! Als ik één van deze twee zaken in de gaten krijg, doe ik verwoede pogingen om het wereldrecord 'snelkruipen' te verbreken.
Ik heb wel het gevoel dat mijn kruipcapaciteiten niet altijd geapprecieerd worden. De poes loopt steeds van me weg en Toon neemt zijn speelgoed dat ik net bemachtigd had, gewoon terug af. Zelfs mama en papa zijn hier wat dubbel in. Eerst hebben ze me van langs de kantlijn zitten aanmoedigen om te kruipen en nu ik het kan, zeggen ze dat ze ogen te kort hebben. Als iemand weet waar je ogen kan kopen, laat het hen dan maar weten.

Ik ben ook goed in van alles nadoen. Ik kan ‘dada’ zwaaien, in mijn handjes klappen en ik probeer verschillende gezichtsuitdrukkingen na te doen. En als er iemand op de tafel klopt, doe ik dat ook. Nu heb ik gezien dat een kindje bij de onthaalmoeder zich probeert recht te trekken. Ook dat wil ik graag nadoen want volgens mij opent dat weer nieuwe perspectieven. Ik ontdek nu alles op de grond door te kruipen maar als ik me kan rechttrekken, kan ik mijn horizonten ook verticaal verbreden.

Net als mijn mama, mijn papa en Toon, hou ik heel veel van muziek en van dansen (hoewel de liefde voor dansen eigenlijk alleen maar voor Toon en mij geldt maar soit). Daarom hebben ze me ingeschreven voor muziekles voor baby's. Naar het schijnt is Toon daar in zijn jonge jaren ook naartoe geweest en hij vond het heel fijn. Ik ben benieuwd wat het gaat geven en ga jullie zeker op de hoogte houden.

Is het nu mijn beurt?!

Ik zal eerst beginnen over 'Fowien'. Jaja, jullie lezen het goed: ik kan de ffff uitspreken. De llll en de rrrr kan ik ook al maar al die letters na elkaar is nog wat moeilijk. Ze hebben het me knap lastig gemaakt door zo'n naam voor mijn zus te kiezen. Al 9 maanden oefen ik erop maar nu kom ik toch al aardig in de buurt!

Afin, Florien dus. Ze kan kruipen! Ze heeft haar techniek stap voor stap bijgestuurd en ondertussen kruipt ze alsof ze wil meedoen aan de preselecties voor de Olympische Spelen. Ik voelde al van in het begin dat dit voor problemen ging zorgen. Dat meisje heeft zoveel speelgoed en er zijn zoveel leuke dingen te ontdekken in huis maar wat vindt ze nu het interessantst? Juist ja, mijn speelgoed! Ik vind het helemaal niet leuk als ze daar aan zit en als het weer zo ver is, probeer ik het wereldrecord 'zo-snel-mogelijk-je-spullen-terug-afnemen' te verbreken. Ik vrees alleen een beetje dat ik me gewonnen ga moeten geven. Nu ja, als ik heel eerlijk ben, neem ik ook vaak haar speelgoed om mee te spelen. Soms ruil ik zelfs. Als ik iets wil hebben waar zij mee bezig is, neem ik het uit haar handjes in geef haar iets anders in de plaats. Lief hé!

Ik heb al gemerkt dat ze hier thuis het soms druk hebben en daarom probeer ik af en toe wat bij te springen. Zo probeer ik nu Florien wat mee op te voeden. Als ze iets doet wat niet mag (zoals mijn speelgoed afnemen), zeg ik streng dat ze daar mee moet ophouden en dat ze in de hoek moet gaan staan. Ik probeer dat net zoals mama en papa te doen zodat er geen verwarring voor haar ontstaat.

We zijn ondertussen een paar keer op uitstap gegaan. Zo zijn we naar Plopsaland geweest en afgelopen woensdag ben ik in een hele grote zandbak mogen gaan spelen. Het zand vond ik leuk maar dat water op het einde van de zandbak was maar niks. Die avond heb ik nog eventjes in de trein, allez ja de tram, mogen zitten. Dat was zo leuk dat ik er nu nog elke dag over vertel. Ik zou eens graag langer in de trein zitten. Naar het schijnt kan je hier in ons land langer in de trein zitten voor dezelfde prijs en zonder dat je daar speciaal om moet vragen. Dat land van ons, dat is echt de max! Daar kan zelfs Plopsaland niet tegenop!

Tot gauw en lieve knuffel van ons beide!

Toon en Florien

Weer wat nieuws

Nadat die twee hier al een hele tijd bezig waren over 'het klasje', ben ik eindelijk te weten gekomen wat dat nu wil zeggen. We zijn namelijk een tijdje geleden naar 'het klasje' mogen gaan kijken. Het was daar heel leuk. Er waren nog andere kindjes en vooral veel speelgoed. Er stond zelfs een zandbak midden in 'het klasje'. En als ik het goed begrijp, gaat 'juffrouw Rita' binnenkort op mij letten in 'het klasje'. Ik denk dat ik dan wel geen tijd meer ga hebben om naar Marleen te gaan. Dat vind ik wel een beetje jammer maar gelukkig is Florien er nog om mij op de hoogte te houden van wat er bij Marleen allemaal gebeurt. Ik moet dan ook een tasje mee en een doosje om mijn boterhammen in te steken. Die twee hier babbelen vaak over 'het klasje' dus ik neem aan dat het één of andere mijlpaal in hun leven is?

Mijn dagen bestaan nog altijd vooral uit spelen. Toppers zijn mijn boerderij, mijn keukentje en mijn garage. Dan doe ik alsof de koe moe is, moet eten of moet pipi doen; maak ik lekkere appelmoes en was daarna flink alles af en ga met al mijn autootjes langs de garage om ze 'drinken te geven' om ze daarna naar de winkel te rijden om 'bananen' te gaan kopen. En natuurlijk is buiten spelen ook nog één van mijn favorieten hé. Fijn knoeien in de zandbak bijvoorbeeld. Zoals je al wel kan verwachten, is twee zaken combineren nog leuker. Zoals met zand in mijn keukentje koken. Maar dat vinden ze natuurlijk weer niet fijn hier! Ruimdenkend zijn ze hier niet hoor!

Ik ben de laatste tijd minder snel gefrustreerd omdat ik beter kan vertellen wat ik denk of wat ik voel en omdat ik beter begrijp wat er gaat gebeuren. Hierdoor ben ik ook niet meer bang om naar de kapper te gaan of om nieuwe schoenen te gaan kopen. Ze zeggen hier toch dikwijls dat ik heel flink ben dus zal ik dat maar geloven hé.

Binnenkort gaan we op vakantie. Mama en papa zijn net drie dagen alleen op vakantie geweest maar nu mogen Florien en ik dus mee. We gaan dan een paar dagen ergens anders slapen. Er zouden daar, naar het schijnt, veel diertjes en speelgoed zijn. Dat kan dus niet anders dan meevallen hé.

Ja Toon, dat is waar. Dat kan niet anders dan leuk worden! Niet dat het hier thuis niet fijn is hoor. Hier is ook veel speelgoed en gaan we ook regelmatig naar de diertjes kijken. Dat laatste vind ik eigenlijk niet zo heel leuk want dan moet ik zo lang stilzitten in de buggy. Ik zit niet graag stil. Zeker niet sinds ik weer vanalles ontdekt heb. Toen ik de vorige keer mijn verhaal deed, kon ik net zitten hé. Ondertussen kan ik me al supergoed verzetten en kan ik van zitten naar liggen gaan. Superhandig, want nu kan ik aan veel meer zaken aan. Wat echt voortbewegen betreft, is er niet zo heel veel veranderd. Ik sluip nog altijd achteruit. Als ik dan een muur tegen kom, duw ik me wel af met mijn beentjes zodat ik op mijn handjes en voetjes kom te zitten. Ik denk dat ik daar nu maar op ga verder werken want volgens mij ga ik dat nog kunnen gebruiken om binnenkort wél vooruit te geraken.

Ik ben heel nieuwsgierig, wil alles vastgrijpen en alles kunnen bekijken. Ik kan geen twee minuten blijven stilzitten. Het liefst van al speel ik nu met de potjes en dekseltjes die in de keukenkast staan. En ook dingen tegen elkaar proberen te slaan vind ik de max. Ik kan trouwens supergoed alleen spelen. Natuurlijk geniet ik er ook van als er iemand samen met mij speelt. Vooral kietelspelletjes of kiekeboe is tof. Dan moet ik heel hard lachen.

Als ik dan toch ook een minder punt van mezelf moet vertellen, zal ik over mijn eten beginnen. Allez ja, een echt 'minder punt' is dat niet. Ik eet gewoon niet graag. Hierdoor ben ik nog altijd niet zo groot en weeg ik niet zoveel. Ze zeggen dat ik op dat vlak op mijn mama lijk. Nu ja, ze moeten zich daar niet teveel zorgen over maken want ik ben een heel tevreden meisje.

Tot de volgende keer en dikke knuffel,

Toon en Florien

Onze ontdekkingen en ontwikkelingen

Het zal een hele kunst zijn om 'kort' te vertellen wat er hier de afgelopen tijd allemaal is gebeurd! Ik zal eerst mijn zus aan het woord laten. Ladies first hé!

Ik ben nu al bijna 7 maanden uit mama haar buik en ik heb nog altijd geen spijt dat ik die beslissing destijds heb genomen. Het is hier echt tof. Elke dag is een groot festijn voor mij en er valt zoveel te leren en te ontdekken.

Als ik me goed herinner, heb ik jullie vorige keer verteld dat ik mijn voeten heb ontdekt en dat ik mij al op mijn zij kan zwieren hé. Wel, dat is echt oud nieuws. Ondertussen heb ik weer heel wat nieuwe hordes genomen.

Het begon allemaal op een zaterdagmorgen. Toen ben ik begonnen met keihard te oefenen om mij van mijn rug naar mijn buikje te rollen. Ik ben er een hele dag mee bezig geweest maar... tegen de avond kon ik het! De dag daarop kon ik het zelfs zo goed, dat mama en papa mij nog maar net terug op mijn rugje hadden gelegd, of ik draaide alweer op mijn buikje.

Dat is nog niet alles hoor. Ik kan nu ook zitten! Dat kon ik al langer maar dan moesten mama en papa mij toch een beetje vasthouden omdat ik anders gewoon omviel. Nu kan ik het helemaal alleen! Echt geweldig. Alles ziet er dan weer helemaal anders uit. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Die oudjes leggen wel nog langs alle kanten kussens rond mij voor het geval ik zou omvallen. En ja, dat doe ik nog af en toe maar dat komt dan ook omdat Toon ineens langskomt en ik mij op hem aan het concentreren ben of zo hé. Nog eventjes wachten en ik ben een vrouw en dan kan ik meerdere dingen tegelijkertijd.

Als je denkt dat het gedaan is met mijn baanbrekende ontdekkingen, heb je het goed mis! Ik kan namelijk nog iets! Ik kan me verplaatsen. Het gaat nog niet helemaal hoe ik het wil en eigenlijk word ik er zelfs een beetje gefrustreerd van. Als ik op mijn buikje rol, wil ik proberen het speelgoedje te nemen dat voor me ligt en dan duw ik me af op mijn armen om erbij te geraken. Jammer genoeg gaat dat speeltje altijd maar verder en verder weg in plaats van dat ik er dichterbij kom. Ik doorkruis zo een heel deel van de living. Die speelmat, die is voor mij een te klein speeldomein geworden. Ik wil uitbreiding van mijn terrein!

Nu iets totaal anders: eten! Vorige keer heb ik verteld dat ik voor het eerst zo een goedje op een lepel gekregen heb hé. Wel, dat krijg ik nu elke dag. Ik vind er niets aan hoor. Eigenlijk vind ik eten in het algemeen grote tijdverspilling. Ik speel veel liever. De laatste tijd probeer ik dat eten dan maar als spelen te zien maar die twee van hier zijn daar nogal streng in. Ik mag zelfs niet met mijn handjes in dat goedje zitten. Jammer, want anders was er toch iets leuks aan. Nee, eten, het zegt me niets. En toch geven ze dat niet op hé, de koppigaards. Ze zeggen hier dat ik dat eten nodig heb om goed te blijven groeien en allerlei dingen te leren maar dat doe ik zo ook wel. Ik leer nog elke dag bij. Levenslang leren noemen ze dat zeker?

Zoals eerder gezegd, is elke dag een feest voor mij. Veel heb ik niet nodig. Geef me wat speelgoed en ik amuseer me wel. Ik geniet er ook van om mijn broer bezig te zien. Dat is echt een zotteke. Hij is erg lief voor mij hoor. Ik kijk heel goed wat hij allemaal doet en probeer bepaalde dingen te onthouden. Je weet nooit of het ooit nog van pas kan komen. Zo heb ik al gemerkt dat hij op verschillende manieren de aandacht van mama en papa probeert te trekken. Dat doe ik nu ook. Ik kan heel goed alleen spelen maar sinds een paar dagen begin ik van mijn oren te maken als ik wil dat er iemand met mij komt spelen. Echt handig, die tip van mijn broer.

Ik ben blij dat ik Florien van alles kan bijleren. Ik heb haar graag, die zus van mij. Wat ik wel nog altijd moeilijk blijf vinden, is dat ze veel tijd van mama en papa opeist. Maar dan pas ik gewoon de truc 'eis de aandacht terug' toe. Dat kan op verschillende manieren. Door op de tafel te klimmen of door de ramen te gaan poetsen met mijn speeksel of door te gaan roepen of door de voegen van de vloer te gaan kleuren of door de computer op te zetten. Afin, ik heb een hele lange lijst. Maar Florien zelf doe ik niets hoor. Dat zou niet galant zijn hé. Uiteindelijk blijf ik een heer en zij een dame.

Ook ik blijf vooruit gaan. Zo slaap ik sinds een tijdje in mijn grote bed. Allez ja, het is eigenlijk nog mijn klein bedje maar de spijlen zijn eruit. Ik ben er in het begin 3 keer uitgevallen. Dat was even schikken. Nu weet ik dat ik in het midden moet blijven liggen wil ik er niet uitvallen.

Ik kan nu ook alleen de trap af. Op kon ik al langer maar af vond ik wel heel eng.

Mijn praten gaat ook beter en beter. Ik kan mij nu heel goed uitdrukken. Als het me op een bepaald moment toch niet goed lukt, dan zoek ik wel een andere manier om me verstaanbaar te maken. Ik wil ook alles weten. Ik vraag de hele tijd wat mama en papa aan het doen zijn en hoe de dingen heten. Elke dag leer ik nieuwe woordjes. Soms zijn ze daar hier niet zo blij mee. Ik mag bijvoorbeeld niet 'stoute', 'stomme' of 'doeme' zeggen. Ik begrijp het toch niet zo goed hoor. Soms staan ze te glimmen van trots als ik iets zeg en op andere momenten krijg ik tegen mijn voeten.

Maar de grootste verandering van de afgelopen weken was dat hele gedoe met het potje. Wat een ellende is me dat! Willen die twee hier persé dat ik op het potje pipi doe. Wat is me dat voor tijdverspilling. En volhouden dat die doen, de koppigaards. Ze zeggen dat ik geen pipi en kaka in mijn pamper mag doen eens ik naar 'het klasje' ga. Ik heb geen idee wat 'het klasje' is dus neem ik maar het zekere voor het onzekere en blijf ik maar goed vasthouden aan het gebruik van mijn pamper. Nu is heel dat gedoe van dat potje wat gaan liggen en zitten ze daar niet meer zo over door te drammen. Ik denk dat ze ingezien hebben dat mijn hoofd daar op dit moment helemaal niet naar staat. Hopelijk laten ze het zo.

Tot de volgende keer en dikke knuffel,

Toon en Florien

Hier zijn we weer

Nu had ik iets voor! Ik stond een tijdje geleden helemaal vol stippels. Gelukkig zie ik er nu weer bijna helemaal normaal uit want het was geen zicht. En wat nog erger was, die dingen jeukten vreselijk. Naar het schijnt had ik de windpokken. Het begon met een bultje op mijn buik. En toen nog ééntje erlangs. En dan nog eentje en nog eentje en … Afin, na een tijdje stond ik helemaal vol. Zelfs in mijn oren had ik er. Ik heb er nachten niet goed van geslapen. Ik heb gehoord dat je dat maar 1 keer in je leven kan krijgen. Oef! Dat hebben we dan ook weer gehad. Florien was een beetje jaloers denk ik want nu heeft zij het ook gekregen. Het fijne nieuws voor haar is dat ze er amper last van heeft omdat ze nog zo klein is. Het minder fijne nieuws voor haar is dat ze het nog een keertje gaat krijgen omdat ze nu nog zo klein is. Ik denk dat ik later maar dokter ga worden. Dit om twee redenen. Eén: dan begrijp ik dat rare lichaam van ons misschien iets beter en twee: dan kan ik ook eens aan de andere kant staan want altijd maar onderzocht worden is ook niet leuk. Ik zou liever zelf onderzoeken.

De sneeuw is nu echt wel helemaal weg. Een tijdje geleden zag hier alles wit. Dat fenomeen noemen ze blijkbaar sneeuw. Dat vond ik keifascinerend. Gelukkig is er nu iets anders leuk in de plaats gekomen: de zon. Het voordeel van de zon is dat ik buiten mag spelen. Van het moment dat ik opsta, wil ik buiten. Ik rijd dan rond met mijn grasmachine of met mijn autootje. Of ik leg de kiezelsteentjes mooi in het gras. Of ik ga met de buren praten. Of ik ga met mama en papa en Florien naar het paard kijken. We zijn ook al veel ergens anders gaan wandelen. Onlangs nog in Planckendael. Daar ben ik, toen ik heel erg klein was, nog eens geweest maar daar weet ik niets meer van. Mama en papa zeiden de hele tijd 'kijk daar, een zebra' of 'kijk daar, een giraf' maar eigenlijk vond ik dat helemaal niet interessant. Ik heb de hele tijd naar de wielen van de voorbij komende buggy's of bolderkarren gekeken. Veel leuker dan naar die beesten kijken die daar gewoon staan te staan en niet veel bewegen. Maar het was wel een leuk dagje. Ik heb daar 's avonds nog mayonaise met frietjes gegeten en mama en papa namen frietjes met mayonaise. En ik heb er leren drinken met een rietje! Maar dat is wel keivermoeiend. Je moet daar zo hard aan zuigen, pfff!
Ik denk dat ik later maar weerman ga worden. Dan kan ik zelf kiezen welk weer het wordt maar ik denk dat ik dan vooral veel zon ga bestellen.

Ik heb het idee dat de rest van de wereld mij eindelijk beter en beter begint te verstaan. Ik zeg nu vlot 2 of 3 woordzinnetjes maar dat wisten jullie misschien al wel. Nu begon ik eindelijk al die woorden te kennen en nu veranderen mama en papa die precies... Het lijkt wel alsof ze bepaalde woorden niet meer zeggen en die vervangen door woorden die ik nog niet begrijp. Ik doe heel hard mijn best om te achterhalen wat ze betekenen maar voorlopig zonder resultaat. Volgens mij doen ze het omdat ze niet willen dat ik bepaalde dingen versta. Daarom had ik graag jullie hulp. Kan iemand me zeggen wat ze zouden kunnen bedoelen met 'lange gele staafjes' of met 'in het ruime sop gaan' of met 'frisbee's' en zo zijn er nog wel een aantal. Net als ik denk dat ik hen helemaal door heb, dan draaien ze de boel weer om. Complexe creaties, die ouders! Ik denk dat ik later maar niet volwassen word. Dat lijkt me veel simpeler en ik heb het trouwens toch al te druk met mijn carrière als dokter en weerman.

Zo, nu ben ik (Florien) aan het woord. Met mij gaat eigenlijk alles prima. Dat we onlangs naar de dierentuin geweest zijn, wisten jullie al van Toon hé. Ik vond het heel leuk. Ik heb de hele tijd in de koets gelegen en vond het zalig om van dat zonnetje te genieten en zo naar de bomen te kijken. Ik ben dan ook maar de hele namiddag wakker gebleven want slapen, dat is tijdsverspilling hé. Nu ja, als het zonnetje weg is en het helemaal donker en stil is in huis, dan slaap ik wel hoor. Dan laat ik mama en papa gerust want die moeten 's nachts al de hele tijd opstaan voor mijn broer. Je leest het, ik ben een hele flinke meid.

Mijn dagen zien er bijna altijd hetzelfde uit. Dan kan misschien wat saai klinken maar ik vind het prima zo. Ik speel, ik lach, ik slaap soms, ik kijk veel en ontdek elke dag iets nieuws. Zo ben ik nu volop bezig met het ontdekken van mijn voeten. Dan gooi ik mijn benen ineens de lucht in want dan kan ik die twee dingen beter vastgrijpen. Meestal draai ik daarbij dan op mijn zij maar dat is net leuk. Ik moet nog een beetje oefenen op de snelheid van mijn draai en dan denk ik dat ik mezelf op mijn buik kan zwieren. Niet dat ik zo graag op mijn buikje lig maar ik zou het toch knap van mezelf vinden als ik mama kan verrassen met plots anders te liggen.

Vorige week was er wel iets raars aan de hand. Tegen etenstijd zette mama mij plots in mijn wippertje op de tafel. Dat vond ik op zich al vreemd want normaal mag ik bij mama op schoot om te eten. En al eens gezien bij Marleen, mijn onthaalmama, dus echt vreemd was dat niet. Maar nu was het dus voor mij bedoeld en niet voor een ander kindje. Ik heb mijn mondje maar braaf open gedaan en vond het eigenlijk zo slecht nog niet. Ik heb er dan een paar hapjes van gegeten om ze hier een plezier te doen. Knap hé. Jammer genoeg bleef de pret niet duren want in de namiddag kreeg ik heel hard pijn in mijn buikje en heb ik het maar op het huilen gezet tot 's avonds. Volgens mij zijn mama en papa daar een beetje van geschrokken want dat goedje, dat heb ik niet meer gekregen. In plaats daarvan krijg ik nu elke keer melk uit een flesje en niet meer van bij mama. Een beetje jammer, dat wel, maar langs de andere kant kan ik nu volop rondkijken tijdens mijn eten en dat kon ik niet toen ik nog bij mama at.

Zo lieve allemaal, tot gauw dan maar weer!

Dikke knuffel,

Toon en Florien