maandag 23 augustus 2010

Wat ik ondertussen allemaal kan

Jullie zullen vast wel denken: 'Toon maakt niets meer mee want daar horen we zo weinig van'. Wel, ik kan jullie vertellen dat ik het nog altijd ontzettend druk heb met dingen leren en ontdekken. Eens even samenvatten wat ik de afgelopen 2 weken zoal gedaan heb.

Ik zal eerst met het minder leuke beginnen. 2 weken geleden voelde ik me helemaal niet goed. Ik had het heel warm, had in niets zin, wou alleen maar bij mama op schoot en ik had geen goesting om te eten en om te spelen. Mama is toen met mij naar de dokter gereden en die heeft de schuld op mijn oortjes gestoken. Om me beter te doen voelen moest ik vieze siroop innemen (antibititotica ofzoiets). Afin, gelukkig ben ik daar nu heel goed van genezen en ben ik terug 'de oude'.

Ik kan ondertussen in een boekje bladeren. Ik heb zo'n boekje dat kraakt en als ik heel rustig ben, kan ik de bladzijden omslaan. Lang hou ik dat wel niet vol hoor, ik ben meer voor actie dan voor die rustige dingen. Met dingen slaan, kloppen, gooien,... dat doe ik het liefst. Hoe meer lawaai, hoe beter. Papa zegt dat ik later een drummer word. Maar ik weet eigenlijk nog niet goed wat ik wil worden later, daar moet ik nog eens over nadenken. Ik heb nog wat tijd hé.

Ik kan nu ook al heel goed zitten. Dat kan ik al een heel tijdje maar wat nieuw is, is dat ik ontdekt heb dat als ik op mijn handje steun, dat ik dan door mijn poep op te heffen, mij kan verzetten. En als je me even laat doen, dan kan ik al korte afstanden afleggen door op mijn poep vooruit te schuiven. Hier zouden ze graag hebben dat ik kruip maar ik wil daar niet graag op oefenen want dan moet ik op mijn buikje liggen en ik vind zitten nu eenmaal plezanter.

Ah, en nog belangrijk nieuws. Als mama en papa gaan eten, mag ik altijd bij hen aan tafel zitten. Dat mocht ik vroeger ook al hoor maar nu krijg ik, terwijl zij groentenpap met brokken eten, stukjes brood. In het begin vond ik dat maar iets raar zenne en wist ik niet goed wat de bedoeling was. Maar nu vind ik dat helemaal de max.

Het volgend verslagje zal vooral gaan over mijn avonturen in dat andere land. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat gaat verlopen!

Dikke knuffel,

Toon

vrijdag 6 augustus 2010

We gaan weg!

De laatste weken zijn mama en papa dikwijls bezig geweest over 'weggaan'. Ik vond het eerst wel een beetje raar want voor mij is het hier goed maar blijkbaar is het maar voor een weekje en niet voor altijd. Vakantie of zoiets, noemen ze het. Ik weet wel niet meer precies waar we naartoe gaan maar ik heb wel onthouden dat het ergens is waar de koeien paars zien, waar alle jongens Peter heten en alle meisjes Heidi en waar dat het normaal is dat de mannen in korte broek op hun billen en benen kletsen. We gaan daar in een hotel slapen en daar is vanalles speciaal voor babytjes. Er is ook een zwembad en daar kijk ik nog het meeste naar uit. Hopelijk spettert daar het water even hard als hier thuis in bad. Dat zou pas tof zijn!

Voor de rest niets dan lof over mezelf hoor! Beetje raar om dat over mezelf te zeggen maar ik hoor hier zo dikwijls dat ik zo flink ben dat ik het zelf maar zal geloven. Ik zou het liefst van al de hele dag willen zitten en spelen (en ondertussen veel babbelen natuurlijk). Ik probeer nu, als ik zit, heel hard op en neer te wiebelen en dan zeg ik 'hoehoehoehoehoe'. En als ik dat heel hard doe, wat trouwens erg vermoeiend is, dan kom ik soms wat vooruit. Tof zenne!

Wat wel iets minder tof was, was dat ik deze week vieze dingen in en uit mijn neus had. Ik vond dat op zich niet zo erg (het is weer eens iets anders om te proeven en te voelen hé) maar mama kon dat precies niet echt zien hangen en die kwam dan altijd met zo'n doekje af. Pffff! Zo'n gedoe!

Tot gauw met meer nieuws en dikke knuffel,

Toon

En nog eens op de film