Ik hoor mama en papa de laatste tijd niets dan goede dingen over me vertellen (behalve 's nachts, dan zijn ze altijd iets minder goed gezind). Ze zeggen dat ik een erg vrolijke jongen ben. Ik lach heel veel en ween eigenlijk alleen maar als ik honger heb of moe ben. Ik heb op dat vlak wel iets nieuws ontdekt. Als ik me verveel of als ik net fijn met mama of papa heb gespeeld en ze gaan weg, dan begin ik wat te pruttelen en te huilen. En... dan komen ze terug. Ze hebben voor dit nieuwe kunstje al een woord verzonnen: 'aandacht vragen'. Knap hé, weer iets nieuws.
Ik ben inmiddels ook te weten gekomen dat er hier in huis nog iemand is, buiten mama, papa en ikzelf. Begin deze week kreeg ik het in de mot. Het is iets heel raars. Het is kleiner dan mij, heeft 4 benen en veel meer haar en het kan niet praten. Wel maakt het soms vreemde geluidjes. Ik vind het heel leuk om naar te kijken als het zo voorbij loopt. Ik heb het zelfs al één keer proberen aan te raken!
Ik oefen nu heel erg hard op rollen. Ik kan zonder veel moeite op mijn zij rollen en als je mij een vinger geeft, rol ik zelfs al op mijn buikje. Gisteren kon ik het zelfs helemaal alleen. Ik had immers ontdekt dat als ik mijn voetjes tussen de spijlen van het bedje steek, dat ik me dan zo kan afduwen en dan rol ik. Maar ik raad het niemand aan hoor want dat doet toch wel een beetje veel pijn.
Ik hoop dat het weer binnenkort wat beter is zodat we terug kunnen gaan wandelen. Allez ja, zodat mama en papa kunnen wandelen want ik kan dat nog niet hé. Ik lig dan in de koets en kijk naar de bomen enzo. Dat doe ik heel graag!
Tot gauw met meer verhalen,
Toon
