donderdag 28 oktober 2010
donderdag 14 oktober 2010
Mijn wereld is weer wat groter geworden
Eindelijk! Hier zijn we dan weer! Het is zo lang geleden dat ik niet goed weet waar ik moet beginnen! Ik heb de laatste tijd zoveel geleerd, gezien en meegemaakt, amai!
Mijn wereld is ineens een pak groter geworden. En dat komt omdat ik mij nu al een tijdje kan verplaatsen. Ik heb geleerd om op mijn poep vooruit te schuiven. Ik was al dat zittend gedoe zo beu. Maar nu, nu is het de hemel voor mij. Echt een geweldige uitvinding, dat 'poepkruipen'. Er is zoveel te ontdekken. Even een lijstje van de dingen die ik het meest interessant vind: de witte vierkante dingetjes met twee gaatjes in die tegen de muur hangen, de boekjes en papieren die op het schap van het salontafeltje liggen, de sleutels aan de kasten, de kat, de draad van de lamp of van de radio, de trap, enzoverder. Echt niet te schatten wat er allemaal in dat huis van ons staat. Ik amuseer me te pletter. Soms hoor ik mama en papa wel wat zuchten. Ze zeggen dat ze honderd ogen zouden moeten hebben. Maar dat zou ik geen zicht vinden hoor.
Ik heb het trouwens sowieso niet voor ogen. Ze prullen altijd aan mijn linker oogje. Daar komt nog altijd van die vieze prut uit. Mijn traankanaal is nog altijd niet open of zoiets. Een tijdje geleden is papa met mij naar de ogendokter geweest en die heeft gezegd dat als het tegen mijn eerste verjaardag niet beter is, dat ze dat dan gaan open maken als ik slaap. Mij kan het eigenlijk allemaal niet zo veel schelen. Als ze er maar gewoon afblijven. Ik peuter toch ook niet in mama en papa hun ogen?!
Alhoewel, ik zit wel graag aan hun gezicht. Ik bestudeer heel graag hun gelaatsuitdrukkingen en vind het tof om dat dan na te doen. Zo hebben ze me geleerd om een indiaantje na te doen en om nee te schudden. Ik kan me op die manier goed uitdrukken. Soms heb ik immers de indruk dat ze mijn gebrabbel niet altijd verstaan en dan is het wel gemakkelijk dat ik duidelijk nee kan schudden.
Oh ja, en er is nog iets veranderd. Ik heb nu iets wit in mijn mond staan. En dat gaat niet meer weg. Eerst was het een wit puntje en nu is er precies nog eentje op komst. Geen idee waarvoor dat dient maar ik ga er me niet op suf piekeren. Daar heb ik immers geen tijd voor. Ik ben veel liever bezig met ontdekkingsreiziger spelen.
Tot gauw,
Toon
Mijn wereld is ineens een pak groter geworden. En dat komt omdat ik mij nu al een tijdje kan verplaatsen. Ik heb geleerd om op mijn poep vooruit te schuiven. Ik was al dat zittend gedoe zo beu. Maar nu, nu is het de hemel voor mij. Echt een geweldige uitvinding, dat 'poepkruipen'. Er is zoveel te ontdekken. Even een lijstje van de dingen die ik het meest interessant vind: de witte vierkante dingetjes met twee gaatjes in die tegen de muur hangen, de boekjes en papieren die op het schap van het salontafeltje liggen, de sleutels aan de kasten, de kat, de draad van de lamp of van de radio, de trap, enzoverder. Echt niet te schatten wat er allemaal in dat huis van ons staat. Ik amuseer me te pletter. Soms hoor ik mama en papa wel wat zuchten. Ze zeggen dat ze honderd ogen zouden moeten hebben. Maar dat zou ik geen zicht vinden hoor.
Ik heb het trouwens sowieso niet voor ogen. Ze prullen altijd aan mijn linker oogje. Daar komt nog altijd van die vieze prut uit. Mijn traankanaal is nog altijd niet open of zoiets. Een tijdje geleden is papa met mij naar de ogendokter geweest en die heeft gezegd dat als het tegen mijn eerste verjaardag niet beter is, dat ze dat dan gaan open maken als ik slaap. Mij kan het eigenlijk allemaal niet zo veel schelen. Als ze er maar gewoon afblijven. Ik peuter toch ook niet in mama en papa hun ogen?!
Alhoewel, ik zit wel graag aan hun gezicht. Ik bestudeer heel graag hun gelaatsuitdrukkingen en vind het tof om dat dan na te doen. Zo hebben ze me geleerd om een indiaantje na te doen en om nee te schudden. Ik kan me op die manier goed uitdrukken. Soms heb ik immers de indruk dat ze mijn gebrabbel niet altijd verstaan en dan is het wel gemakkelijk dat ik duidelijk nee kan schudden.
Oh ja, en er is nog iets veranderd. Ik heb nu iets wit in mijn mond staan. En dat gaat niet meer weg. Eerst was het een wit puntje en nu is er precies nog eentje op komst. Geen idee waarvoor dat dient maar ik ga er me niet op suf piekeren. Daar heb ik immers geen tijd voor. Ik ben veel liever bezig met ontdekkingsreiziger spelen.
Tot gauw,
Toon
woensdag 13 oktober 2010
donderdag 7 oktober 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)