maandag 24 oktober 2011

Huishoudelijke taken, eerste zinnetjes, inventieve oplossingen en ronddraaiende dingen

Ik werk graag! Ja echt, ik vind het super om mama en papa met van alles en nog wat te helpen. Zo help ik graag met de was (sorteren, ophangen, opplooien), raap ik kruimeltjes van de grond, vind ik het heerlijk om met de schroevendraaier alles te gaan vastdraaien, help ik de afwasmachine leeg te maken, geef potten en pannen aan als ze hier gaan koken en dek ik erg graag de tafel. Met dat laatste had ik een paar dagen geleden iets voor. Ik mocht de pot choco naar de tafel brengen en deed dit mooi zoals me was opgedragen: met twee handjes en heel erg voorzichtig om de 2-kleuren chocopasta niet te hard te mengen. Nu wou ik deze aan papa geven om op de tafel te zetten maar hij had dat niet gezien waardoor de pot de grond op viel. Alles vol choco en glas. Dus moest papa de stofzuiger (de sjiezoe in mijn taal) bovenhalen. En om dat te verduidelijken zei ik 'sjiezoe papa'. Je had die twee hier moeten zien kijken! En omdat ik hun reactie toch wel straf vond, deed ik er nog een schepje bovenop en zei ik toen het gedaan was 'sjiezoe tie' (tie staat voor zaken die gedaan zijn). Trots dat die twee waren. Een mens heeft precies niet veel nodig om gelukkig te zijn...

Ik begin nu ook meer en meer over zaken na te denken en zoek achter oplossingen als iets me niet lukt. Nu ja, ook niet altijd hoor. Soms werkt het gewoon beter en vooral sneller om mijn keel open te zetten of kwaad te worden als de dingen niet lopen zoals ik ze wil. Maar als ik 'in mijne goeie' ben, dan probeer ik zo inventief mogelijk te zijn. Zo lag mama haar telefoon onlangs op de tafel. Ik had die toch wel heel erg graag gehad dus ben ik maar mijn pak pampers gaan halen en heb die voor de tafel geschoven. Als ik daarop ging staan, was ik ineens groter en kon ik net aan die telefoon! Goed hé! Ik denk dat ik één van deze eens ga proberen of ik op die manier ook in de zetel of op de tafel geraak. Zou tof zijn!

Wat me op dit moment het meest fascineert, zijn dingen die ronddraaien. Ik kan daar echt keilang naar kijken: de wasmachine, de slazwierder, de wielen van de stofzuiger en vooral de wielen van mijn autootjes. Die autootjes zijn echt de max. Ik kan me uren amuseren met ze allemaal achter elkaar te zetten in een lange rij. Ik denk dat ik later maar garagist ga worden. Lijkt me echt nog wel een fijn beroep!

Lieve knuffel,

Toon


vrijdag 23 september 2011

Geen baby meer!

Hier ben ik nog eens! Het is zo lang geleden dat ik hier nog eens iets heb laten neerschrijven dat ik niet meer goed weet waar te beginnen. Het is niet dat ik in die tijd niets heb meegemaakt hoor! Integendeel. Ik ben ondertussen al een echte peuter geworden. Wie nu nog baby tegen me zegt, moet toch eens zijn ogen laten nakijken hoor.

Ik stap, loop en ren nu alsof ik mijn hele jonge leven nooit iets anders heb gedaan. Ik kan dat echt heel snel! En ik heb ondertussen hier een aantal variaties op uitgevonden. Zo kan ik nu ook al op mijn tenen lopen. En op één beentje staan. En springen. Hoewel ik dit laatste nog goed moet oefenen want als mama of papa springen, dan gaan hun voeten mee omhoog terwijl mijn voetjes meestal op de grond blijven staan ofwel niet gelijk omhoog gaan. Nu ja, knap dat ik het probeer hé!

Ik begrijp nu ook heel erg veel woordjes of zinnen die ze tegen mij zeggen. Dat deed ik vroeger ook al maar dan deed ik alsof ik het niet verstond. Maar nu heb ik ontdekt dat het soms toch handig kan zijn als ik hierop reageer. Ik babbel zelf ook heel erg veel. Ik vertel heel graag en gebruik hiervoor echt heel inventieve woorden. Maar blijkbaar spreekt niet iedereen mijn taal en hoeveel geduld ik ook al heb opgebracht, mama en papa willen mijn taaltje maar niet leren. Ik doe het hun nochtans dikwijls genoeg voor. Het zal wel weer zo uitdraaien dat ik hun taaltje moet leren in plaats van zij het mijne. Toegevingen dat je moet doen in het leven, amai!

Soit, ik ben dus volop bezig met het onder de knie krijgen van 'hun taaltje'. Het begint me aardig te lukken. Ik zeg nu al: ja, mama, papa, nienie of piesdie (dat staat voor Speedy, onze poes), tie (voor alles wat toe, leeg, op of gedaan is), die, auto, umba (Bumba), eebie (baby) en een heleboel dierengeluiden zoals aiaiai (een ezel), beuuu, oeoeoeoeoe. Maar mijn favoriete woordje op dit moment is toch wel 'nee'. En liefst in de heel duidelijke versie zoals 'Néééé'. Dat kan ik heel erg goed en je kan dat woordje echt in heel veel situaties gebruiken. Bijvoorbeeld als ik mij niet wil aankleden, als ik niet wil gaan slapen, als ik met iets anders wil spelen, als ik niet wil eten,... Echt een super woordje!

Niet alleen ik ben op die tijd hard veranderd maar heel ons huis heeft een andere inrichting gekregen. Zo ben ik sinds een weekje ook mogen verhuizen naar een nieuwe kamer. Daar staat een heeeeeeel groot bed in maar voorlopig mag ik daar alleen nog maar naar kijken want slapen doe ik nog in mijn klein bedje dat ook op die kamer staat. Ik denk dat al die verhuizen te maken hebben met het feit dat mama zo dik aan het worden is. Anders kan ze nergens meer door en botst ze met die baby overal tegen. Ik weet heel goed waar de baby is. Als ze mij dat vragen, doe ik mama haar bloes heel ver naar boven om dan de baby een aaitje te geven. Maar voor de rest, vind ik maar weinig aan die baby hoor. Ik snap niet dat ze daar zo geweldig over doen. Die baby is toch gewoon maar een deel van mama haar buik? Over mijn buik doen ze toch ook niet zo? Ik zal ze nooit helemaal begrijpen, die volwassenen.

Tot gauw en lieve knuffel,

Toon




maandag 30 mei 2011

Allerlei nieuwtjes

Amai, weer bijna 2 maanden geleden sinds ik jullie vorige keer over mijn avonturen en ontwikkelingen heb verteld. Foei foei foei! En het is heus niet zo dat er in die tijd niets te vertellen was hoor. Integendeel, ik ben weer heel hard veranderd in alle opzichten.

Ik heb het lopen nu volledig onder de knie. Hoewel dit een foute uitdrukking is want lopen doe je met heel je lichaam en niet enkel met delen 'onder de knie', soit. In het begin was mijn lopen eerder een waggelen maar nu moet je mij zien gaan. Echt snel hoor. Ik vind het geweldig om rondjes rond de tafel te lopen met iemand achter me aan. En net op het moment dat ze me bijna kunnen vangen terug de andere richting uit te lopen. Ik denk echt wel aan de (povere) conditie van mijn medemens hoor.

Mijn dagen zijn gevuld met spelen, ontdekken, observeren en nabootsen. Zo voel ik mij de laatste tijd enorm aangetrokken tot mr. de stofzuiger. Ik heb mijn mama en papa nu zelfs zover gekregen dat ze voor mij een persoonlijke stofzuiger hebben gekocht. Geweldig spul maar als de grote-mensen-stofzuiger aan het werk is, blijft deze toch het meest fascinerend.

Niet alleen het stofzuigen wil ik nadoen, ook allerlei andere bewegingen en handelingen wil ik zelf kunnen. Zo kan ik nu keigoed 'hatsjie' doen (alsof hé), hou ik mijn handje voor mijn mond als ik moet hoesten (allez ja, meestal als ik gedaan heb met hoesten, ik moet nog wat aan de timing werken), haal ik mijn schouders op, was ik mijn gezichtje als ik in bad zit, probeer ik zelf te eten (leuk!!),...

Ik speel nu ook heel erg graag buiten. Hier is ook zoveel te ontdekken hé. De zandbak (en proeven van het zand), het achterna zitten van de poes, de kiezel (en proeven hiervan), het gras (en proeven hiervan). Mama en papa hebben me beloofd dat ik binnenkort een keertje naar de zee mag. Geen idee wat ze hiermee bedoelen maar als ik ze zo hoor praten, denk ik dat dat een groot bad is.

En dan is er nog iets raars aan de hand hier. Tegenwoordig zijn mama en papa heel veel bezig over 'de baby'. Ik heb lang gedacht dat ze het over mij hadden maar ik ben toch al lang geen baby meer hé? Nu zit er blijkbaar een baby in mama haar buik. Ik weet niet hoe die daar terecht is gekomen maar blijkbaar zorgt die er wel voor dat mama veel honger heeft want ze wordt, tussen ons gezegd en gezwegen, nogal dik. Ik maak me nog niet te veel zorgen om die baby. Voorlopig krijg ik nog meer dan voldoende aandacht dus ben ik supergelukkig!

Tot de volgende keer!

Toon






zaterdag 2 april 2011

Weer veel geleerd

Foei foei aan mama hé, want het is weer al veel te lang geleden dat ze hier nog eens iets heeft geschreven over mijn laatste kunstjes. Misschien wist ze gewoon niet waar te beginnen. Ik heb op die tijd immers zooooveel ontdekt en geleerd.

Laat ik beginnen bij het meest opvallende: ik kan sinds een week stappen! Ik kon het al wat langer maar zag de lol er niet van in. En vorige week had ik het ineens helemaal door. Ik heb die avond eerst een paar keer van kast tot kast gelopen en toen ik voelde dat ik er klaar voor was, was ik hup, ineens weg. Ondertussen heb ik me al gespecialiseerd hoor. Ik kan nu al uit mezelf opstaan, draaien, snel wandelen en dingen van de grond oprapen. Op het moment ben ik aan het oefenen om dingen met mijn voet vooruit te krijgen terwijl ik stap en dan hoor ik die twee hier zeggen of zingen 'als ie maar geen voetballer wordt...'.
De wereld wordt nu nog een stukje groter voor mij. Ik kan plots aan veel meer dingen aan. En hier verschieten ze soms als ik plots achter hun sta want nu horen ze me niet meer aankomen hé. Maar het liefst heb ik dat mama of papa achter mij aanzitten. Tikkertje of zoiets noemen ze dat. Hoe zotter, hoe beter en ach, als zij dat leuk vinden dan doe ik maar mee hé!

Ondertussen is het buiten ook wat warmer geworden en zoals mama en papa mij hadden beloofd, zijn we al een paar keer naar de diertjes gaan kijken. Zo heb ik nu al kippen, schapen, geiten, konijntjes en nog veel meer in het echt gezien. Maar die beestjes maken toch een heel ander geluid dan die van in de boekjes hoor. Maar dat kan ook aan mama en papa liggen.
Als we naar de beestjes gaan kijken, dan gaan we ook altijd even schommelen. Dat vind ik ook reuze fijn! Vooral omdat het dan zo kriebelt in mijn buikje.

Ik wil nu ook veel leren. Ik wil graag weten hoe alles heet. Dan wijs ik met mijn vingertje en zeg ik uhuhuh. Dat sla ik dan allemaal op in mijn hoofdje en op een dag komt dat er dan allemaal terug uit.

Ik ben een heel lief ventje, dat wisten jullie allemaal al hé. Maar ik moet van mama voor de volledigheid ook vertellen dat ik soms kuren heb. Als ik iets niet mag en ik vind dat ik dat wel mag, dan ga ik op de grond liggen of dan pers ik zo hard met mijn ogen tot er een traantje uitkomt. Maar lang duurt dat niet hoor. Soms gaan ze hier zelfs langs me liggen om mee te doen zodat ik moet lachen en dan is het weer gedaan. Ik weet wel goed wat ik mag en niet mag hoor alleen vergeet ik het af en toe als het me goed uitkomt.

Nog even slechter nieuws vermelden. Ik heb hier al opgevangen dat ik maandag weer naar die van Kind en Gezin moet gaan. Ik ga me proberen te verstoppen zodat ik niet mee moet want het is naar het schijnt weer voor die stomme prikjes! Wil iemand van jullie die misschien in mijn plaats laten zetten?

Lieve knuffel,

Toon






zondag 20 februari 2011

Muziek en andere bezigheden

Vorige keer heb ik jullie verteld dat ik mama en papa mee ging nemen naar de 'muziekles voor baby'tjes' hé. Wel, tot nu toe zijn we al twee keer geweest en het was reuzefijn! Voor iedereen die jonger is dan 20 maanden: je moet zeker eens gaan!
We hebben al heel wat nieuwe liedjes geleerd. Van het paardje en van de kippetjes en van de soldaatjes. Maar we zingen dan niet alleen hoor. We maken dan ook muziek met de stokjes en met de schudeitjes. Er zijn daar nog veel andere kindjes maar dat vind ik niet zo erg. Ik vind het eigenlijk best wel leuk om te kijken wat die andere kindjes allemaal doen en kunnen. Dan kijk ik goed en dan probeer ik dat thuis in alle kalmte ook.

Alhoewel, kalm is misschien wat overdreven. Want als ik goed op dreef ben, ben ik niet echt kalm. Dan moet alles er aan geloven. De blokjes moeten uit de doos (liefst met zoveel mogelijk lawaai), de balletjes moet ik dan zo hard mogelijk weggooien (liefst tot onder de zetel), de boekjes moeten allemaal uit de kast, de knuffels even knuffelen en dan ook weg ermee, de puzzelstukjes gooi ik ook maar weg als ze niet willen passen (wat ze trouwens dikwijls niet willen) en de keukenkasten zie ik ook liever leeg dan vol.

Maar soms, heel soms kan ik ook heel rustig en geconcentreerd spelen. Meestal is dat als ik in de boekjes kijk. Dat doe ik heel graag. En als mama of papa dan geluid bij de prentjes maken, dan is het helemaal tof! Als ze 'knor knor' of 'woef woef' zeggen, dan ga ik mijn boekje al halen want dan weet ik dat het feest gaat beginnen. Ze hebben mij beloofd dat als het zonnetje harder gaat schijnen, dat ze me dan meenemen naar een plaats waar veel diertjes zijn en dan kan ik ze in het echt gaan bewonderen. Ik ben benieuwd of die beestjes dan even mooi geluid maken als mijn mama en papa. Want die twee kunnen echt heel goed kakelen.

Tot gauw,

Toon

vrijdag 4 februari 2011

Mijn oogje en mijn feestje

Ik heb jullie vorige keer verteld dat de dokters ervoor gingen zorgen dat mijn oogje beter ging worden hé. Wel, dat is ondertussen gebeurd. Twee weekjes geleden zijn mama en papa met mij naar het ziekenhuis gereden. Ik heb daar dan, na eventjes wachten, een drankje gekregen waar ik wat suf van werd. Daarna is mama met mij naar een zaal gegaan waar iedereen in het groen gekleed was (best grappig hoor). Daar hebben ze me een maskertje op mijn hoofd gezet en toen werd ik zooooo moe dat ik me niet meer wakker kon houden. Wat er daarna gebeurd is, weet ik echt niet meer. Maar feit is wel dat mijn oogje nu veeeeel beter is. Het is nu gedaan met elke morgen vechten tegen mama die dat persé wil zuiver maken. En eerlijk gezegd, ik zie er nu nog knapper uit dan ervoor. Niet dat ik mezelf wil bestoefen hé, ik heb dat ook maar van horen zeggen.

Vorig weekend was er een feestje omdat ik jarig ben geweest. Het was heel fijn. Mama en papa hadden het huis vol met ballonnen en slingers gehangen en ik heb veel cadeautjes gekregen. Nu ja, ik vond de strikjes leuker dan de cadeautjes zelf maar ik ben er wel heel blij mee hoor.

Voor de rest vul ik mijn tijd met oefenen oefenen oefenen. Ik probeer in alles beter te worden: in babbelen (mijn favoriete woord op dit moment is 'badjeuhhh'), in roepen, in dansen, in gooien, in alleen eten, in alleen staan, maar vooral in stappen. Ik heb de andere kindjes bij de onthaalmoeder eens goed bekeken en daar zijn er bij die gewoon alleen rondstappen. Zonder hulp hé! Ik ben nu een beetje jaloers en wil dat ook kunnen. Volgens mij zou dat mijn wereld alleen nog maar groter maken. Even een stand van zaken: ik loop nu al heel snel achter mijn wandeltreintje aan, soms zelfs met maar één hand. En ik kan ook al goed aan mama haar hand lopen. Nog even en ik heb het beet!

Ik heb nu ook een eigen kast. Ik help mama en papa heel graag met koken. Het is te zeggen, met het aangeven van het kookmateriaal. Dan haal ik heel de kast leeg. Daarom hebben ze mij een eigen kast gegeven waarin ik mag rommelen. Ik kan me daar uren mee bezig houden: kast open, kast toe. Potje eruit, potje erin. Tof! Moeten jullie thuis ook eens proberen!

Ahhhh ja, ik heb trouwens een eerste hobby! Vanaf volgende week zaterdag ga ik naar een soort van muziekles. Mama en papa hebben me ingeschreven voor muziek voor baby's. Dan gaan we dansen, muziek maken, zingen. Ohhh, ik kijk er al naar uit en zal jullie zeker vertellen hoe het geweest is!

Lieve knuffel,

Toon

vrijdag 7 januari 2011

Waar moet ik beginnen?

Amai, wat is het weer lang geleden dat ik hier nog eens iets neergescheven heb, of beter, heb laten neerschrijven. Met als gevolg dat er ondertussen zoveel is gebeurd en ik totaal niet weet waar te beginnen.

Zoals jullie weten, ben ik nu officieel geen baby meer. Vanaf nu mag je mij gerust een dreumes noemen want... ik ben ondertussen verjaard! Dat doe ik één keer per jaar en het toeval wil dat dat bij mij dit jaar net op de dag viel dat ik een jaar geleden uit mama haar buik ben gekomen. Sjiek hé! Op mijn verjaardag had papa voor mij een grote taart gehaald. Dat is nu eens leuk speelgoed seg! Ik heb me er reuze mee geamuseerd. Dat zal je wel zien aan de fotootjes hieronder. Ik heb in de wandelgangen horen vertellen dat er binnenkort nog een feestje voor mij wordt georganiseerd. Normaal was dat al geweest maar ik ben ziek geweest en toen is het niet doorgegaan. Dus, hoe zeggen ze dat ook al weer? Afstel is uitstel? Of uitstel is afstel? Of? Euh, afin, het feestje komt dus nog.

Daarstraks heb ik mama geholpen met het opruimen van die boom in ons huis. Die stond er al even en ik heb me de afgelopen weken dikwijls afgevraagd wie er nu in godsnaam een boom in zijn huis zet. In mijn prentenboeken staan alle bomen buiten, wat mij ook logischer lijkt. Wat ik er wel leuk aan vond, was dat kotje dat onder de boom stond. Daar hadden mama en papa poppetjes ingezet. Ook dat vond ik erg tof speelgoed en ik heb die poppetjes dan ook het hele huis laten zien. Maar ja, nu is die boom terug weg. Ik vind vast wel iets nieuws om mee te spelen.

Afgelopen maandag was het weer van dat! Kennen jullie Kind en Gezin? Awel, ik hoop voor jullie van niet! Het kan wel zijn dat ze het allemaal goed menen maar ik vind er geen bal aan! Eerst dat wegen (voor de geïnteresseerden, het was 8kg800) en meten (73cm) en dan al dat gewriemel aan mijn lichaam door vreemde mensen. En dan nog het ergste van alles: die prikjes! Man man man, en dan horen dat het voor je eigen goed is... Ik was blij dat ik daar buiten was en ben niet van zin om me daar snel nog een keer te laten zien!

En om van mama haar gezaag af te zijn, laat ik haar nu maar snel schrijven wat ze zo trots wil vertellen: ik kan nu ook mamamamama zeggen! En ik weet ook wanneer ik die letters moet gebruiken. Eerder zei ik al papapa maar om mama niet jaloers te maken, heb ik mijn woordenschat maar snel uitgebreid. Ik gebruik dat vooral als ik pijn heb of verdrietig ben. Ze zeggen hier dat ik vooral een mama-ventje ben. Hoewel ik papa even graag zie natuurlijk hé!!!

Weten jullie nog dat ik een tijdje geleden iets verteld heb over een hard wit stukje in mijn mond dat niet meer weggaat? Wel, ondertussen heb ik al bijna 4 van die dingen. Eerst vond ik dat maar vervelend maar nu zie ik de praktische kant van die dingen ook wel in. Ik kan namelijk beter stukjes eten en mijn eten wordt daardoor meer gevarieerd. Niet alleen saaie papjes meer maar ik mag nu vanalles en nog wat proeven. Leuk hé!

En nu we toch over zaken bezig zijn die zich in mijn gezicht bevinden, wil ik nog kort vertellen dat ik binnenkort naar het ziekenhuis mag gaan om eindelijk het probleem van mijn oogje aan te pakken. Dan gaan ze met een naaldje mijn traankanaal openprikken zodat ik eindelijk verlost ben van dat dagelijks dichtgeplakt oogje. Ik heb er een beetje bang van maar weet dat het achteraf alleen maar beter gaat zijn! Ik heb trouwens een tijdje geleden wraak genomen op mijn mama omdat ze altijd met een doekje in mijn oog zit. Ik heb tijdens het spelen mijn vinger in haar oog gestoken en haar hoornvlies eens goed geraakt! Voila!

Zo, tot gauw voor meer verhalen!

Lieve knuffel,

Toon