Hier ben ik nog eens! Het is zo lang geleden dat ik hier nog eens iets heb laten neerschrijven dat ik niet meer goed weet waar te beginnen. Het is niet dat ik in die tijd niets heb meegemaakt hoor! Integendeel. Ik ben ondertussen al een echte peuter geworden. Wie nu nog baby tegen me zegt, moet toch eens zijn ogen laten nakijken hoor.
Ik stap, loop en ren nu alsof ik mijn hele jonge leven nooit iets anders heb gedaan. Ik kan dat echt heel snel! En ik heb ondertussen hier een aantal variaties op uitgevonden. Zo kan ik nu ook al op mijn tenen lopen. En op één beentje staan. En springen. Hoewel ik dit laatste nog goed moet oefenen want als mama of papa springen, dan gaan hun voeten mee omhoog terwijl mijn voetjes meestal op de grond blijven staan ofwel niet gelijk omhoog gaan. Nu ja, knap dat ik het probeer hé!
Ik begrijp nu ook heel erg veel woordjes of zinnen die ze tegen mij zeggen. Dat deed ik vroeger ook al maar dan deed ik alsof ik het niet verstond. Maar nu heb ik ontdekt dat het soms toch handig kan zijn als ik hierop reageer. Ik babbel zelf ook heel erg veel. Ik vertel heel graag en gebruik hiervoor echt heel inventieve woorden. Maar blijkbaar spreekt niet iedereen mijn taal en hoeveel geduld ik ook al heb opgebracht, mama en papa willen mijn taaltje maar niet leren. Ik doe het hun nochtans dikwijls genoeg voor. Het zal wel weer zo uitdraaien dat ik hun taaltje moet leren in plaats van zij het mijne. Toegevingen dat je moet doen in het leven, amai!
Soit, ik ben dus volop bezig met het onder de knie krijgen van 'hun taaltje'. Het begint me aardig te lukken. Ik zeg nu al: ja, mama, papa, nienie of piesdie (dat staat voor Speedy, onze poes), tie (voor alles wat toe, leeg, op of gedaan is), die, auto, umba (Bumba), eebie (baby) en een heleboel dierengeluiden zoals aiaiai (een ezel), beuuu, oeoeoeoeoe. Maar mijn favoriete woordje op dit moment is toch wel 'nee'. En liefst in de heel duidelijke versie zoals 'Néééé'. Dat kan ik heel erg goed en je kan dat woordje echt in heel veel situaties gebruiken. Bijvoorbeeld als ik mij niet wil aankleden, als ik niet wil gaan slapen, als ik met iets anders wil spelen, als ik niet wil eten,... Echt een super woordje!
Niet alleen ik ben op die tijd hard veranderd maar heel ons huis heeft een andere inrichting gekregen. Zo ben ik sinds een weekje ook mogen verhuizen naar een nieuwe kamer. Daar staat een heeeeeeel groot bed in maar voorlopig mag ik daar alleen nog maar naar kijken want slapen doe ik nog in mijn klein bedje dat ook op die kamer staat. Ik denk dat al die verhuizen te maken hebben met het feit dat mama zo dik aan het worden is. Anders kan ze nergens meer door en botst ze met die baby overal tegen. Ik weet heel goed waar de baby is. Als ze mij dat vragen, doe ik mama haar bloes heel ver naar boven om dan de baby een aaitje te geven. Maar voor de rest, vind ik maar weinig aan die baby hoor. Ik snap niet dat ze daar zo geweldig over doen. Die baby is toch gewoon maar een deel van mama haar buik? Over mijn buik doen ze toch ook niet zo? Ik zal ze nooit helemaal begrijpen, die volwassenen.
Tot gauw en lieve knuffel,
Toon
