Het zal een
hele kunst zijn om 'kort' te vertellen wat er hier de afgelopen tijd
allemaal is gebeurd! Ik zal eerst mijn zus aan het woord laten.
Ladies first hé!
Ik ben nu al bijna 7 maanden uit mama
haar buik en ik heb nog altijd geen spijt dat ik die beslissing
destijds heb genomen. Het is hier echt tof. Elke dag is een groot
festijn voor mij en er valt zoveel te leren en te ontdekken.
Als ik me goed herinner, heb ik jullie vorige keer verteld dat ik mijn voeten heb ontdekt en dat ik mij al op mijn zij kan zwieren hé. Wel, dat is echt oud nieuws. Ondertussen heb ik weer heel wat nieuwe hordes genomen.
Het begon allemaal op een
zaterdagmorgen. Toen ben ik begonnen met keihard te oefenen om mij
van mijn rug naar mijn buikje te rollen. Ik ben er een hele dag mee
bezig geweest maar... tegen de avond kon ik het! De dag daarop kon ik
het zelfs zo goed, dat mama en papa mij nog maar net terug op mijn
rugje hadden gelegd, of ik draaide alweer op mijn buikje.
Dat is nog niet alles hoor. Ik kan nu
ook zitten! Dat kon ik al langer maar dan moesten mama en papa mij
toch een beetje vasthouden omdat ik anders gewoon omviel. Nu kan ik
het helemaal alleen! Echt geweldig. Alles ziet er dan weer helemaal
anders uit. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Die oudjes leggen
wel nog langs alle kanten kussens rond mij voor het geval ik zou
omvallen. En ja, dat doe ik nog af en toe maar dat komt dan ook omdat
Toon ineens langskomt en ik mij op hem aan het concentreren ben of zo
hé. Nog eventjes wachten en ik ben een vrouw en dan kan ik meerdere
dingen tegelijkertijd.
Als je denkt dat het gedaan is met mijn
baanbrekende ontdekkingen, heb je het goed mis! Ik kan namelijk nog
iets! Ik kan me verplaatsen. Het gaat nog niet helemaal hoe ik het
wil en eigenlijk word ik er zelfs een beetje gefrustreerd van. Als ik
op mijn buikje rol, wil ik proberen het speelgoedje te nemen dat voor
me ligt en dan duw ik me af op mijn armen om erbij te geraken. Jammer
genoeg gaat dat speeltje altijd maar verder en verder weg in plaats
van dat ik er dichterbij kom. Ik doorkruis zo een heel deel van de
living. Die speelmat, die is voor mij een te klein speeldomein
geworden. Ik wil uitbreiding van mijn terrein!
Nu iets totaal anders: eten! Vorige
keer heb ik verteld dat ik voor het eerst zo een goedje op een lepel
gekregen heb hé. Wel, dat krijg ik nu elke dag. Ik vind er niets aan
hoor. Eigenlijk vind ik eten in het algemeen grote tijdverspilling.
Ik speel veel liever. De laatste tijd probeer ik dat eten dan maar
als spelen te zien maar die twee van hier zijn daar nogal streng in.
Ik mag zelfs niet met mijn handjes in dat goedje zitten. Jammer, want
anders was er toch iets leuks aan. Nee, eten, het zegt me niets. En
toch geven ze dat niet op hé, de koppigaards. Ze zeggen hier dat ik
dat eten nodig heb om goed te blijven groeien en allerlei dingen te
leren maar dat doe ik zo ook wel. Ik leer nog elke dag bij.
Levenslang leren noemen ze dat zeker?
Zoals eerder gezegd, is elke dag een
feest voor mij. Veel heb ik niet nodig. Geef me wat speelgoed en ik
amuseer me wel. Ik geniet er ook van om mijn broer bezig te zien. Dat
is echt een zotteke. Hij is erg lief voor mij hoor. Ik kijk heel goed
wat hij allemaal doet en probeer bepaalde dingen te onthouden. Je
weet nooit of het ooit nog van pas kan komen. Zo heb ik al gemerkt
dat hij op verschillende manieren de aandacht van mama en papa
probeert te trekken. Dat doe ik nu ook. Ik kan heel goed alleen
spelen maar sinds een paar dagen begin ik van mijn oren te maken als
ik wil dat er iemand met mij komt spelen. Echt handig, die tip van
mijn broer.
Ik ben blij dat ik Florien van alles
kan bijleren. Ik heb haar graag, die zus van mij. Wat ik wel nog
altijd moeilijk blijf vinden, is dat ze veel tijd van mama en papa
opeist. Maar dan pas ik gewoon de truc 'eis de aandacht terug' toe.
Dat kan op verschillende manieren. Door op de tafel te klimmen of
door de ramen te gaan poetsen met mijn speeksel of door te gaan
roepen of door de voegen van de vloer te gaan kleuren of door de
computer op te zetten. Afin, ik heb een hele lange lijst. Maar
Florien zelf doe ik niets hoor. Dat zou niet galant zijn hé.
Uiteindelijk blijf ik een heer en zij een dame.
Ook ik blijf vooruit gaan. Zo slaap ik
sinds een tijdje in mijn grote bed. Allez ja, het is eigenlijk nog
mijn klein bedje maar de spijlen zijn eruit. Ik ben er in het begin 3
keer uitgevallen. Dat was even schikken. Nu weet ik dat ik in het
midden moet blijven liggen wil ik er niet uitvallen.
Ik kan nu ook alleen de trap af. Op kon
ik al langer maar af vond ik wel heel eng.
Mijn praten gaat ook beter en beter. Ik
kan mij nu heel goed uitdrukken. Als het me op een bepaald moment
toch niet goed lukt, dan zoek ik wel een andere manier om me
verstaanbaar te maken. Ik wil ook alles weten. Ik vraag de hele tijd
wat mama en papa aan het doen zijn en hoe de dingen heten. Elke dag
leer ik nieuwe woordjes. Soms zijn ze daar hier niet zo blij mee. Ik
mag bijvoorbeeld niet 'stoute', 'stomme' of 'doeme' zeggen. Ik
begrijp het toch niet zo goed hoor. Soms staan ze te glimmen van
trots als ik iets zeg en op andere momenten krijg ik tegen mijn
voeten.
Maar de grootste verandering van de
afgelopen weken was dat hele gedoe met het potje. Wat een ellende is
me dat! Willen die twee hier persé dat ik op het potje pipi doe. Wat
is me dat voor tijdverspilling. En volhouden dat die doen, de
koppigaards. Ze zeggen dat ik geen pipi en kaka in mijn pamper mag
doen eens ik naar 'het klasje' ga. Ik heb geen idee wat 'het klasje'
is dus neem ik maar het zekere voor het onzekere en blijf ik maar
goed vasthouden aan het gebruik van mijn pamper. Nu is heel dat gedoe
van dat potje wat gaan liggen en zitten ze daar niet meer zo over
door te drammen. Ik denk dat ze ingezien hebben dat mijn hoofd daar
op dit moment helemaal niet naar staat. Hopelijk laten ze het zo.
Tot de volgende keer en dikke knuffel,
Toon en Florien
