Olympisch goud voor beste kruiper en beste verdediger

Ik kan kruipen! Ik was dat achteruit gesluip beu geworden. Het was vooral vreselijk inefficiënt. In plaats van dichter bij mijn doel te geraken, ging ik er steeds verder van weg. Ik dacht bij mezelf: ‘daar moet ik iets op vinden’ en op een paar dagen tijd had ik het door.

Eerst ben ik, al liggend op mijn buikje, op één knietje gaan zitten. Daarna heb ik mijn tweede knietje ook opgetrokken zodat ik op handen en knieën zat. Als ik dan iets wilde pakken, zette ik mijn handjes dichterbij maar helemaal ideaal was het nog niet. Daarna ben ik dat dan gaan combineren met mijn knietjes te verzetten en voila, ik geraak bij mijn doel! Aanvankelijk ging het natuurlijk nog een beetje traag en stroef maar nu zou ik zo kunnen meedingen naar een finaleplaats op de Olympische Spelen. Ik ben echt blij dat ik het ‘onder de knie’ heb! Het is vooral geweldig hoeveel voordelen kruipen heeft! Ik geraak overal bij waar ik bij wil geraken: aan de stopcontacten, aan de draden van de staande lamp, aan het pak pampers, aan de zak wasknijpers, aan tijdschriften, aan het geopende raam,... Allemaal heel leuke zaken die ik nu eindelijk eens van dichterbij kan ontdekken. De twee dingen waar ik het meeste interesse voor heb? Het speelgoed van Toon en de poes! Als ik één van deze twee zaken in de gaten krijg, doe ik verwoede pogingen om het wereldrecord 'snelkruipen' te verbreken.
Ik heb wel het gevoel dat mijn kruipcapaciteiten niet altijd geapprecieerd worden. De poes loopt steeds van me weg en Toon neemt zijn speelgoed dat ik net bemachtigd had, gewoon terug af. Zelfs mama en papa zijn hier wat dubbel in. Eerst hebben ze me van langs de kantlijn zitten aanmoedigen om te kruipen en nu ik het kan, zeggen ze dat ze ogen te kort hebben. Als iemand weet waar je ogen kan kopen, laat het hen dan maar weten.

Ik ben ook goed in van alles nadoen. Ik kan ‘dada’ zwaaien, in mijn handjes klappen en ik probeer verschillende gezichtsuitdrukkingen na te doen. En als er iemand op de tafel klopt, doe ik dat ook. Nu heb ik gezien dat een kindje bij de onthaalmoeder zich probeert recht te trekken. Ook dat wil ik graag nadoen want volgens mij opent dat weer nieuwe perspectieven. Ik ontdek nu alles op de grond door te kruipen maar als ik me kan rechttrekken, kan ik mijn horizonten ook verticaal verbreden.

Net als mijn mama, mijn papa en Toon, hou ik heel veel van muziek en van dansen (hoewel de liefde voor dansen eigenlijk alleen maar voor Toon en mij geldt maar soit). Daarom hebben ze me ingeschreven voor muziekles voor baby's. Naar het schijnt is Toon daar in zijn jonge jaren ook naartoe geweest en hij vond het heel fijn. Ik ben benieuwd wat het gaat geven en ga jullie zeker op de hoogte houden.

Is het nu mijn beurt?!

Ik zal eerst beginnen over 'Fowien'. Jaja, jullie lezen het goed: ik kan de ffff uitspreken. De llll en de rrrr kan ik ook al maar al die letters na elkaar is nog wat moeilijk. Ze hebben het me knap lastig gemaakt door zo'n naam voor mijn zus te kiezen. Al 9 maanden oefen ik erop maar nu kom ik toch al aardig in de buurt!

Afin, Florien dus. Ze kan kruipen! Ze heeft haar techniek stap voor stap bijgestuurd en ondertussen kruipt ze alsof ze wil meedoen aan de preselecties voor de Olympische Spelen. Ik voelde al van in het begin dat dit voor problemen ging zorgen. Dat meisje heeft zoveel speelgoed en er zijn zoveel leuke dingen te ontdekken in huis maar wat vindt ze nu het interessantst? Juist ja, mijn speelgoed! Ik vind het helemaal niet leuk als ze daar aan zit en als het weer zo ver is, probeer ik het wereldrecord 'zo-snel-mogelijk-je-spullen-terug-afnemen' te verbreken. Ik vrees alleen een beetje dat ik me gewonnen ga moeten geven. Nu ja, als ik heel eerlijk ben, neem ik ook vaak haar speelgoed om mee te spelen. Soms ruil ik zelfs. Als ik iets wil hebben waar zij mee bezig is, neem ik het uit haar handjes in geef haar iets anders in de plaats. Lief hé!

Ik heb al gemerkt dat ze hier thuis het soms druk hebben en daarom probeer ik af en toe wat bij te springen. Zo probeer ik nu Florien wat mee op te voeden. Als ze iets doet wat niet mag (zoals mijn speelgoed afnemen), zeg ik streng dat ze daar mee moet ophouden en dat ze in de hoek moet gaan staan. Ik probeer dat net zoals mama en papa te doen zodat er geen verwarring voor haar ontstaat.

We zijn ondertussen een paar keer op uitstap gegaan. Zo zijn we naar Plopsaland geweest en afgelopen woensdag ben ik in een hele grote zandbak mogen gaan spelen. Het zand vond ik leuk maar dat water op het einde van de zandbak was maar niks. Die avond heb ik nog eventjes in de trein, allez ja de tram, mogen zitten. Dat was zo leuk dat ik er nu nog elke dag over vertel. Ik zou eens graag langer in de trein zitten. Naar het schijnt kan je hier in ons land langer in de trein zitten voor dezelfde prijs en zonder dat je daar speciaal om moet vragen. Dat land van ons, dat is echt de max! Daar kan zelfs Plopsaland niet tegenop!

Tot gauw en lieve knuffel van ons beide!

Toon en Florien