Ik kan stappen! Echt! Kunnen jullie niet volgen? Wacht, ik begin bij het begin. Vorige keer heb ik verteld dat ik me kon rechttrekken hé. Wel, niet lang daarna stond ik aan het salontafeltje en kon ik niet aan mijn boekje dat wat verderop lag. Voorzichtig heb ik dan een pasje opzij gezet en zo kon ik er wel aan. Na een paar dagen ontdekte ik toevallig dat als je dat zijwaarts stappen een paar keer na elkaar doet, dat je dan een grotere afstand kan afleggen. Daar heb ik dan lang op geoefend. Eerst alleen aan de tafel, dan ook aan de zetels, dan aan de kasten enzoverder. Daarna heb ik het nut van mijn loopwagentje ontdekt. Maar lang heb ik daar niet mee gestapt. 2 dagen voor er hier plots vlagjes en ballonnen in huis hingen, zag ik mijn bal wat verder in de woonkamer liggen. Ik heb me dan maar losgelaten van de kast en ben er naar toe gestapt. Zomaar hé. Ik was er zelf niet goed van en moest er eigenlijk om lachen. Het waren maar een paar pasjes maar toch. Ik nam me voor me hier verder in te specialiseren maar jammer genoeg moest ik me de weken die hierop volgden op andere dingen concentreren. Dat zal ik dadelijk verduidelijken. Maar nu ben ik er weer helemaal terug mee bezig. Ik probeer mijn grenzen telkens weer te verleggen en de afstanden steeds groter te maken. Ik vind het zalig om te doen.
Vorige week is mama met mij naar de winkel gegaan voor mijn eerste schoentjes en sinds ik die aan mijn voetjes heb, gaat het stappen me nog beter af. In het begin was dat maar raar hoor. Ik heb er een paar dagen over gedaan voor ik terug gewoon kon stappen. De eerste dagen heb ik mijn voeten maar goed hoog opgehoffen. Wat een zwaar en raar gevoel was dat! Mama zegt dat ik een echte vrouw ben. In de winkel was ik al op weg met twee paar schoentjes in mijn handen en als je me vraagt, 'waar zijn je schoentjes?', dan laat ik je ze in alle fierheid zien.
Ik krijg, en vraag, elke dag mijn portie aandacht maar een paar weken geleden kreeg ik er nog meer dan anders. Het begon al 's morgens vroeg toen ik uit mijn bedje gehaald werd. Heel het huis hing vol met ballonnetjes en vlagjes en dat was blijkbaar helemaal speciaal voor mij! Geen idee waarom of wat het nut hiervan was maar de rest leek het leuk te vinden dus heb ik maar braaf mee gelachen. Volgens mij moet er één jaar geleden iets bijzonders gebeurd zijn waarbij ook ik betrokken was maar ik ben er nog niet uit wat dat precies was. Nu ja, het maakt mij niet zoveel uit hoor. Buiten die versiering, gebeurde er die dag nog een paar rare dingen. Zo kreeg ik een groot pak op mijn schoot gezet waarin een leuk stuk speelgoed voor mij bleek te zitten. Maar het raarste van al was dat hele taartgedoe. Man man man, wat was dat leuk! Ik mag zelden met mijn eten knoeien en nu mocht ik dat wel. Meer nog, die twee hadden er deze keer zelfs plezier in. Ik kreeg daar plots slagroom met een stukje taart voor mijn neus en mocht dat zonder hulp opeten. Ik heb me echt te pletter geamuseerd. En het werd nog beter vermits ik achteraf rechtstreeks in bad mocht.
En het is nog niet gedaan hoor. De dag daarna kwamen er veel mensen op bezoek die allemaal heel speciaal voor mij bleken te komen. Ook hier weer een hoop aandacht, cadeautjes en taart. Deze keer heb ik er wel niet met mijn vingers in mogen zitten. Maar eerlijk gezegd stond mijn hoofd er ook niet echt naar want ik voelde me niet zo goed die dag.
En dat is dan ook de reden waarom ik mijn stapoefeningen even heb moeten opbergen. De dag van mijn feestje ben ik beginnen ziek worden. En dat werd maar niet beter, integendeel. In de loop van die week is mama met mij naar de dokter gereden die mij naar het ziekenhuis heeft gestuurd. Wat was dat voor iets! Ik kan nog steeds geen dokters of mensen in witte kledij zien zonder dat ik er bang van word. Ik dacht dat een ziekenhuis was om je beter te maken? Wel, ik kom daar aan en het eerste wat ze doen is mijn bloed afnemen en me hierbij pijn doen. Ik heb mijn keel dan maar open gezet en ze hebben me met drie moeten vasthouden. Dat bloed heb ik trouwens nooit meer terug gezien. Ik ben daar een paar dagen gebleven tot ik weer wat sterker was. Ik moet nu nog medicatie nemen maar sinds begin deze week gaat het echt wel beter met me. Ik ben nog wat sneller moe maar daar kom ik wel weer door. Ik ben een sterke mie hoor!
Verder hou ik me nu vooral bezig met dingen goed bestuderen en bekijken. Mijn favorieten spelletjes op het moment zijn: alles aanwijzen (en dan wachten tot er iemand reageert op mijn vragend vingertje en als dat lang duurt, doe ik er een geluidje bij), boekjes bekijken (liefst ook gecombineerd met het aanwijsspelletje), aan het handje heel het huis rondwandelen en ravotten in de zetel of op mama en papa. Ze zeggen hier dat ik een hevige mie ben.
Ik ben ondertussen ook naar de kapper geweest. Toon had me verteld dat de eerste keer heel eng was maar dat was zwaar overdreven. Mannen toch hé. Ik ben braaf blijven zitten en heb helemaal niet moeten huilen. Ook dat haar heb ik nooit meer terug gezien...
Nog een dingetje dat ik jullie graag wil vertellen: ik heb ondertussen 4 tandjes in mijn mond. Op dat eerste heb ik heel lang moeten wachten maar de drie die daarop volgden, die heb ik plots alle drie samen gekregen. Ook geen lachertje zenne! Ik heb eens gehoord dat je uit de buik komt (wat bij mij ongeveer een jaar geleden is trouwens) zonder tanden. Daarna krijg je allemaal tandjes (in die fase zit ik nu) die vervolgens na een tijdje weer uitvallen. Dan krijg je weer nieuwe en ook die vallen na een tijdje weer uit. Om daarna wéér nieuwe te krijgen. Gelukkig doet dat die laatste keer geen pijn maar het nadeel is wel dat je er dan voor moet betalen terwijl het de keren ervoor gratis is. Wat een gedoe hé!
Toon heeft ook erg veel te vertellen. Kom dus binnenkort zeker nog een keertje terug kijken op onze blog want dan is het zijn beurt om zijn laatste capriolen uit de doeken te doen.
Tot gauw,
Florien
