Hier zijn we weer

Nu had ik iets voor! Ik stond een tijdje geleden helemaal vol stippels. Gelukkig zie ik er nu weer bijna helemaal normaal uit want het was geen zicht. En wat nog erger was, die dingen jeukten vreselijk. Naar het schijnt had ik de windpokken. Het begon met een bultje op mijn buik. En toen nog ééntje erlangs. En dan nog eentje en nog eentje en … Afin, na een tijdje stond ik helemaal vol. Zelfs in mijn oren had ik er. Ik heb er nachten niet goed van geslapen. Ik heb gehoord dat je dat maar 1 keer in je leven kan krijgen. Oef! Dat hebben we dan ook weer gehad. Florien was een beetje jaloers denk ik want nu heeft zij het ook gekregen. Het fijne nieuws voor haar is dat ze er amper last van heeft omdat ze nog zo klein is. Het minder fijne nieuws voor haar is dat ze het nog een keertje gaat krijgen omdat ze nu nog zo klein is. Ik denk dat ik later maar dokter ga worden. Dit om twee redenen. Eén: dan begrijp ik dat rare lichaam van ons misschien iets beter en twee: dan kan ik ook eens aan de andere kant staan want altijd maar onderzocht worden is ook niet leuk. Ik zou liever zelf onderzoeken.

De sneeuw is nu echt wel helemaal weg. Een tijdje geleden zag hier alles wit. Dat fenomeen noemen ze blijkbaar sneeuw. Dat vond ik keifascinerend. Gelukkig is er nu iets anders leuk in de plaats gekomen: de zon. Het voordeel van de zon is dat ik buiten mag spelen. Van het moment dat ik opsta, wil ik buiten. Ik rijd dan rond met mijn grasmachine of met mijn autootje. Of ik leg de kiezelsteentjes mooi in het gras. Of ik ga met de buren praten. Of ik ga met mama en papa en Florien naar het paard kijken. We zijn ook al veel ergens anders gaan wandelen. Onlangs nog in Planckendael. Daar ben ik, toen ik heel erg klein was, nog eens geweest maar daar weet ik niets meer van. Mama en papa zeiden de hele tijd 'kijk daar, een zebra' of 'kijk daar, een giraf' maar eigenlijk vond ik dat helemaal niet interessant. Ik heb de hele tijd naar de wielen van de voorbij komende buggy's of bolderkarren gekeken. Veel leuker dan naar die beesten kijken die daar gewoon staan te staan en niet veel bewegen. Maar het was wel een leuk dagje. Ik heb daar 's avonds nog mayonaise met frietjes gegeten en mama en papa namen frietjes met mayonaise. En ik heb er leren drinken met een rietje! Maar dat is wel keivermoeiend. Je moet daar zo hard aan zuigen, pfff!
Ik denk dat ik later maar weerman ga worden. Dan kan ik zelf kiezen welk weer het wordt maar ik denk dat ik dan vooral veel zon ga bestellen.

Ik heb het idee dat de rest van de wereld mij eindelijk beter en beter begint te verstaan. Ik zeg nu vlot 2 of 3 woordzinnetjes maar dat wisten jullie misschien al wel. Nu begon ik eindelijk al die woorden te kennen en nu veranderen mama en papa die precies... Het lijkt wel alsof ze bepaalde woorden niet meer zeggen en die vervangen door woorden die ik nog niet begrijp. Ik doe heel hard mijn best om te achterhalen wat ze betekenen maar voorlopig zonder resultaat. Volgens mij doen ze het omdat ze niet willen dat ik bepaalde dingen versta. Daarom had ik graag jullie hulp. Kan iemand me zeggen wat ze zouden kunnen bedoelen met 'lange gele staafjes' of met 'in het ruime sop gaan' of met 'frisbee's' en zo zijn er nog wel een aantal. Net als ik denk dat ik hen helemaal door heb, dan draaien ze de boel weer om. Complexe creaties, die ouders! Ik denk dat ik later maar niet volwassen word. Dat lijkt me veel simpeler en ik heb het trouwens toch al te druk met mijn carrière als dokter en weerman.

Zo, nu ben ik (Florien) aan het woord. Met mij gaat eigenlijk alles prima. Dat we onlangs naar de dierentuin geweest zijn, wisten jullie al van Toon hé. Ik vond het heel leuk. Ik heb de hele tijd in de koets gelegen en vond het zalig om van dat zonnetje te genieten en zo naar de bomen te kijken. Ik ben dan ook maar de hele namiddag wakker gebleven want slapen, dat is tijdsverspilling hé. Nu ja, als het zonnetje weg is en het helemaal donker en stil is in huis, dan slaap ik wel hoor. Dan laat ik mama en papa gerust want die moeten 's nachts al de hele tijd opstaan voor mijn broer. Je leest het, ik ben een hele flinke meid.

Mijn dagen zien er bijna altijd hetzelfde uit. Dan kan misschien wat saai klinken maar ik vind het prima zo. Ik speel, ik lach, ik slaap soms, ik kijk veel en ontdek elke dag iets nieuws. Zo ben ik nu volop bezig met het ontdekken van mijn voeten. Dan gooi ik mijn benen ineens de lucht in want dan kan ik die twee dingen beter vastgrijpen. Meestal draai ik daarbij dan op mijn zij maar dat is net leuk. Ik moet nog een beetje oefenen op de snelheid van mijn draai en dan denk ik dat ik mezelf op mijn buik kan zwieren. Niet dat ik zo graag op mijn buikje lig maar ik zou het toch knap van mezelf vinden als ik mama kan verrassen met plots anders te liggen.

Vorige week was er wel iets raars aan de hand. Tegen etenstijd zette mama mij plots in mijn wippertje op de tafel. Dat vond ik op zich al vreemd want normaal mag ik bij mama op schoot om te eten. En al eens gezien bij Marleen, mijn onthaalmama, dus echt vreemd was dat niet. Maar nu was het dus voor mij bedoeld en niet voor een ander kindje. Ik heb mijn mondje maar braaf open gedaan en vond het eigenlijk zo slecht nog niet. Ik heb er dan een paar hapjes van gegeten om ze hier een plezier te doen. Knap hé. Jammer genoeg bleef de pret niet duren want in de namiddag kreeg ik heel hard pijn in mijn buikje en heb ik het maar op het huilen gezet tot 's avonds. Volgens mij zijn mama en papa daar een beetje van geschrokken want dat goedje, dat heb ik niet meer gekregen. In plaats daarvan krijg ik nu elke keer melk uit een flesje en niet meer van bij mama. Een beetje jammer, dat wel, maar langs de andere kant kan ik nu volop rondkijken tijdens mijn eten en dat kon ik niet toen ik nog bij mama at.

Zo lieve allemaal, tot gauw dan maar weer!

Dikke knuffel,

Toon en Florien

Nieuwsflash van ons beide

Het is Florien hier! Toon en ik hebben besloten dat we deze blog nu officieel gaan delen. Alle eer aan Toon want het is wel knap dat hij, na 2 jaar alleenrecht, voor mij wat plaats wil maken.

Ik heb dan ook een hele lieve broer hé! Hij zorgt echt super voor mij. Hij komt me dikwijls een aaitje geven en gaat zelfs niet slapen voor hij me nog een laatste slaapwelkusje is komen geven (bij mama vergeet hij dat soms maar bij mij niet hoor). Hij wil ook heel graag samen met mij spelen en komt dan ook dikwijls een auto of een boekje op mijn buik leggen met de woorden 'biebisch owie' (alsjeblieft Florien) maar hoe hard ik ook probeer, het lukt me nog niet om het aan te pakken. Hij helpt mama en papa ook heel graag met me te verzorgen. Hij helpt hen dan met me in te wrijven met zalf (en het liefst van al dan in mijn haartjes), geeft pampertjes aan of brengt het lege melkflesje weg.

Ikzelf doe het ook prima. Ik vind het heerlijk om rond te kijken. Hier is dan ook altijd van alles en nog wat te zien. Ik lach heel erg graag. Ze noemen me dikwijls 'ons vrolijke mie'. Ik heb nu ontdekt dat je, buiten wenen, ook nog ander geluid kan maken. Zo kan ik nu hardop lachen, kirren en allerlei andere geluidjes maken. Ik hou me nu ook graag bezig met het maken van belletjes. En als ik tegelijkertijd daarbij 'pffff' zeg, vliegen die belletjes keiver weg. Tof zenne! Alleen een beetje vervelend dat mijn bloesje daarvan altijd zo nat wordt.

Mijn handjes doen nu beter en beter wat ik van hen verwacht dat ze doen. Ik moet nog hard oefenen om het nog wat te verfijnen want ik heb het nut van mijn handjes nu wel ingezien. Dan kan ik namelijk dat leuke speeltje dat een beetje van mij afligt, proberen vast te pakken. Of eens aan mama haar haren beginnen voelen of trekken. Of dan kan ik eindelijk eens dat autootje aannemen dat Toon me steeds probeert te geven.

Afgelopen zondag was er hier een feestje heel speciaal voor mij. Ik ben namelijk gedoopt. Voor er gefeest werd, zijn we eerst naar een groot gebouw geweest. Daar was er een meneer die veel gebabbeld heeft en mij dan een paar kruisjes heeft gegeven en mijn haartjes heeft nat gemaakt. Dat laatste vond ik wat overbodig want ik was die morgen pas in bad geweest. Daarna kwamen er heel veel mensen thuis en heb ik veel cadeautjes gekregen. Ik was heel erg moe van al dat volk en al die aandacht maar het was wel heel leuk.

Gisteren was het dan een veel minder dagje. Mama heeft me weer mee genomen naar die mensen van Kind en Gezin. Ze moeten hun naam maar eens veranderen hoor want echt 'kind-gezind' zijn die niet. Doen ze eerst een beetje lief tegen me om daarna 2 keer in mijn benen te prikken. ' Het is voor je eigen goed' durven ze er dan nog bij zeggen. Afschaffen moesten ze dat!

Maar goed, ik ga nu Toon eens aan het woord laten. Tot gauw en dikke knuffel, Florien

Amai, wat een tatermie is die zus van mij! Een echte vrouw! Nu ja, ik kan er ook wat van hoor. Ik praat heel wat af en ik leer elke dag een nieuw woordje bij. Mama en papa verstaan me al heel goed. Voor mensen die me niet veel zien, is het soms wat moeilijker om me te verstaan. Ach, als ze me niet verstaan, maak ik op een of andere manier wel duidelijk wat ik wil.

Ik vul mijn dagen nog altijd met eten, slapen, hier in het huishouden wat helpen en spelen. Een van de dingen die ik nu het leukst vind is 'doen alsof'. Zo heb ik over laatst een prachtig keukentje gekregen. Ik wou mama en papa altijd helpen koken en nu heb ik mijn eigen keuken! Daar maak ik dan poep (soep), mie (pudding), veesch (vlees) en tat (patatjes). En natuurlijk moeten mama, papa en Florien dan komen proeven hé. En ook beer moet proeven. Maar eerst moet hij natuurlijk een propere pamper aan. En een bavetje.

Bij 'doen alsof' hoort natuurlijk ook 'doen alsof' ik terug een kleine baby ben. Dan ga ik, net zoals Florien, op mijn buikje liggen spartelen en doe ik, net als zij, 'uhuhuhuh'. Het enige verschil is dat mama reageert als Florien dat doet maar als ik dat doe, negeert ze me helemaal. Ik moet precies toch nog eens goed kijken of ik niets verkeerd doe.

Ah ja, tussendoor vul ik mijn dagen ook nog met 'streken uithalen'. Ik kan nu keigoed op de tafel klimmen, mijn snottepieten aan het raam afvegen, choco in mijn haren smeren, ... Maar ik geloof niet dat ze dat hier zo leuk vinden. Soms moet ik zelfs helemaal alleen in een hoekje gaan staan als ik een van die dingen heb gedaan. Ik voel de bui meestal al hangen als ze me vragen 'moet ik je nu echt in de hoek zetten'. Dan zeg ik al maar vast 'jaaaa' ...

Tot gauw met meer nieuws en dikke knuffel,

Toon