Nieuwsflash van ons beide

Het is Florien hier! Toon en ik hebben besloten dat we deze blog nu officieel gaan delen. Alle eer aan Toon want het is wel knap dat hij, na 2 jaar alleenrecht, voor mij wat plaats wil maken.

Ik heb dan ook een hele lieve broer hé! Hij zorgt echt super voor mij. Hij komt me dikwijls een aaitje geven en gaat zelfs niet slapen voor hij me nog een laatste slaapwelkusje is komen geven (bij mama vergeet hij dat soms maar bij mij niet hoor). Hij wil ook heel graag samen met mij spelen en komt dan ook dikwijls een auto of een boekje op mijn buik leggen met de woorden 'biebisch owie' (alsjeblieft Florien) maar hoe hard ik ook probeer, het lukt me nog niet om het aan te pakken. Hij helpt mama en papa ook heel graag met me te verzorgen. Hij helpt hen dan met me in te wrijven met zalf (en het liefst van al dan in mijn haartjes), geeft pampertjes aan of brengt het lege melkflesje weg.

Ikzelf doe het ook prima. Ik vind het heerlijk om rond te kijken. Hier is dan ook altijd van alles en nog wat te zien. Ik lach heel erg graag. Ze noemen me dikwijls 'ons vrolijke mie'. Ik heb nu ontdekt dat je, buiten wenen, ook nog ander geluid kan maken. Zo kan ik nu hardop lachen, kirren en allerlei andere geluidjes maken. Ik hou me nu ook graag bezig met het maken van belletjes. En als ik tegelijkertijd daarbij 'pffff' zeg, vliegen die belletjes keiver weg. Tof zenne! Alleen een beetje vervelend dat mijn bloesje daarvan altijd zo nat wordt.

Mijn handjes doen nu beter en beter wat ik van hen verwacht dat ze doen. Ik moet nog hard oefenen om het nog wat te verfijnen want ik heb het nut van mijn handjes nu wel ingezien. Dan kan ik namelijk dat leuke speeltje dat een beetje van mij afligt, proberen vast te pakken. Of eens aan mama haar haren beginnen voelen of trekken. Of dan kan ik eindelijk eens dat autootje aannemen dat Toon me steeds probeert te geven.

Afgelopen zondag was er hier een feestje heel speciaal voor mij. Ik ben namelijk gedoopt. Voor er gefeest werd, zijn we eerst naar een groot gebouw geweest. Daar was er een meneer die veel gebabbeld heeft en mij dan een paar kruisjes heeft gegeven en mijn haartjes heeft nat gemaakt. Dat laatste vond ik wat overbodig want ik was die morgen pas in bad geweest. Daarna kwamen er heel veel mensen thuis en heb ik veel cadeautjes gekregen. Ik was heel erg moe van al dat volk en al die aandacht maar het was wel heel leuk.

Gisteren was het dan een veel minder dagje. Mama heeft me weer mee genomen naar die mensen van Kind en Gezin. Ze moeten hun naam maar eens veranderen hoor want echt 'kind-gezind' zijn die niet. Doen ze eerst een beetje lief tegen me om daarna 2 keer in mijn benen te prikken. ' Het is voor je eigen goed' durven ze er dan nog bij zeggen. Afschaffen moesten ze dat!

Maar goed, ik ga nu Toon eens aan het woord laten. Tot gauw en dikke knuffel, Florien

Amai, wat een tatermie is die zus van mij! Een echte vrouw! Nu ja, ik kan er ook wat van hoor. Ik praat heel wat af en ik leer elke dag een nieuw woordje bij. Mama en papa verstaan me al heel goed. Voor mensen die me niet veel zien, is het soms wat moeilijker om me te verstaan. Ach, als ze me niet verstaan, maak ik op een of andere manier wel duidelijk wat ik wil.

Ik vul mijn dagen nog altijd met eten, slapen, hier in het huishouden wat helpen en spelen. Een van de dingen die ik nu het leukst vind is 'doen alsof'. Zo heb ik over laatst een prachtig keukentje gekregen. Ik wou mama en papa altijd helpen koken en nu heb ik mijn eigen keuken! Daar maak ik dan poep (soep), mie (pudding), veesch (vlees) en tat (patatjes). En natuurlijk moeten mama, papa en Florien dan komen proeven hé. En ook beer moet proeven. Maar eerst moet hij natuurlijk een propere pamper aan. En een bavetje.

Bij 'doen alsof' hoort natuurlijk ook 'doen alsof' ik terug een kleine baby ben. Dan ga ik, net zoals Florien, op mijn buikje liggen spartelen en doe ik, net als zij, 'uhuhuhuh'. Het enige verschil is dat mama reageert als Florien dat doet maar als ik dat doe, negeert ze me helemaal. Ik moet precies toch nog eens goed kijken of ik niets verkeerd doe.

Ah ja, tussendoor vul ik mijn dagen ook nog met 'streken uithalen'. Ik kan nu keigoed op de tafel klimmen, mijn snottepieten aan het raam afvegen, choco in mijn haren smeren, ... Maar ik geloof niet dat ze dat hier zo leuk vinden. Soms moet ik zelfs helemaal alleen in een hoekje gaan staan als ik een van die dingen heb gedaan. Ik voel de bui meestal al hangen als ze me vragen 'moet ik je nu echt in de hoek zetten'. Dan zeg ik al maar vast 'jaaaa' ...

Tot gauw met meer nieuws en dikke knuffel,

Toon