Weer heel wat stapjes vooruit!

Weten jullie nog dat ik mama hier nog niet zo lang geleden heb laten neerschrijven dat ik op mijn beentjes kan staan? Wel, als jullie dachten dat dat revolutionair (amai, wat een moeilijk woord) was, lees dan maar eens verder wat ik nu heb ontdekt...

Ik heb namelijk gevonden hoe ik mezelf aan vanalles kan optrekken. En dat is dan ook meteen mijn nieuwste hobby geworden. Mijn favoriete optrekplaatsen zijn het salontafeltje, de zetel en aan mama of papa hun benen. Maar hierbij stopt het niet hoor. Op een dag leunde ik een beetje te fel naar de zijkant en toen volgden ineens mijn beentjes mee. En voor ik het goed en wel besefte stapte ik zomaar van de ene kant van de zetel naar de andere kant! Geweldig hé! Ik zal maar zelf zeggen wat jullie nu allemaal denken: ik ben ne straffe gast!

Ah ja, en ik moest ook van mama vertellen dat ik kan kruipen. Allez ja, dat kon ik eigenlijk al. Zo op mijn poep hé. Maar nu kan ik het ook echt (je weet wel: zo op handen en knieën). Maar ik doe dat niet vaak hoor. Alleen als ik ergens niet door kan omdat het te smal is. Op mijn poep gaat nog altijd veel sneller en dan heb ik een handje vrij om vanalles mee te zeulen.

Wat me ook opvalt de laatste tijd is dat mama en papa vaak het woordje 'nee' gebruiken. Ze zeggen dat als ik aan die witte plaatjes die aan de muur zitten wil prutsen, of als ik met papa zijn telefoon wil gooien, of als ik de boeken uit de kast wil halen, of als ik aan de kabel van de stereo trek,... Daarna zeggen ze meestal dat ik een spookje of een deugniet ben en dat ze duizend ogen zouden moeten hebben. Maar eerlijk gezegd zou ik dat wel een belachelijk zicht vinden.
Nu ja, ik moet ook wel zeggen dat ze mij ook wel veel complimentjes geven hoor. En dat ze dikwijls 'bravo' zeggen en in hun handen klappen als ik iets goed gedaan heb. En dat vind ik erg leuk!

Tot binnenkort en dikke knuffel,

Toon