Grote veranderingen

Ik heb zoveel te vertellen dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Er is sinds de laatste keer dat ik hier wat geschreven heb heel wat veranderd. Hopelijk hebben jullie even tijd, want dit wordt een lang verslag.

Mama en papa gaan speciaal voor mij behangen hebben ze gezegd. Dat vind ik allemaal wel heel lief. Enkel als ze er in één adem bij zeggen 'zodat we jou er achter kunnen plakken' vind ik dat iets minder. Meestal doen ze dat soort uitspraken als ik 'kattekwaad' uithaal. Dat is trouwens nog een term die ik niet begrijp. Wat heeft Speedy daar nu mee te maken als ik boven op iets klim of als ik uit frustratie met iets gooi of heel hard gil, of als ik op de grond ga liggen krijsen omdat ik iets niet mag of omdat ze mij iets afpakken dat ik grondig aan het bekijken was? Ze zeggen ook vaak dat ik volledig op schema zit wat de peuterpuberteit betreft. Je ziet, mama en papa hebben redenen genoeg om supertrots op me te zijn.

Ik kan nu ook al heel goed grote-mensen-taal spreken. Ik heb nu volledig door dat ik, door af en toe een verstaanbaar woordje te spreken, veel meer kan verkrijgen. Ik leer bijna elke dag nieuwe woordjes bij. Ik luister heel goed naar wat ze hier allemaal zeggen, neem dat dan in me op en een tijdje later zeg ik het gewoon na. Meestal zijn ze daar blij om maar toen ik in de week mama haar 'potvolkoffie' na wou zeggen, viel er toch even een stilte. Soms begrijp ik het niet goed hoor.

Mijn favoriete woordjes? Wel, 'auto' scoort hoog maar ook 'nee' is nog een topper en mijn allerfavorietste woordje op dit moment is 'mijn'. En liefst die twee laatste gecombineerd: 'neeeeee, mijnnnnnn'. Doe daarbij nog een portie dramatiek en ik krijg aandacht. Gegarandeerd!

Ze moeten hier ook dikwijls met mij lachen als ik bepaalde dingen doe. Dingen die voor mij heel vanzelfsprekend zijn maar blijkbaar voor een ander grappig. Nu ja, ze doen maar. Lachen is naar het schijnt gezond. Zo was het blijkbaar grappig toen ik een tijdje geleden heel geconcentreerd mijn snottepieten uit mijn neus aan het peuteren was en ze daarna in de vuilbak ging gooien. Geen idee wat daar zo geestig aan is want ze hebben me hier geleerd om op te ruimen wat ik uithaal. Het is precies ook geestig als ik de bloem die hier in de living stond (volgens mama en papa is het geen bloem maar een boom) water ging geven. Bloemen moeten toch drinken, niet? En gisteren moesten ze lachen omdat ik tegen mijn poep aan het kletsen was omdat ik in de zetel wou en er niet in geraakte. Ik dacht gewoon dat dat ging helpen omdat mama mij soms ook onder mijn poep een duwtje geeft om me in de zetel te helpen.

En willen jullie nog iets weten? Mama haar buik is weg. Zomaar, ineens. Ze had er lang voor gespaard om die zo dik te krijgen en ineens, boem baf, was die weg. Ik weet niet of het één met het ander te maken heeft maar ongeveer op dezelfde tijd, kwam er hier iemand bij. Iemand op wie ik best wel trots ben: Owie! Allez ja, Florien is het eigenlijk maar dat is zo moeilijk om te zeggen. Ik dacht eerst dat ze wel weer weg zou gaan maar blijkbaar blijft ze voorgoed bij ons. En ik vind het echt niet zo heel erg. Ze slorpt best wel veel tijd van mama en papa op maar als me dat irriteert, steek ik gewoon weer wat streken uit. In het begin was er weinig lol aan, dat moet ik wel bekennen. Ze sliep en weende en voor de rest deed ze niks. Ik heb een paar keer geprobeerd om samen met haar te spelen maar ze wil niet mee doen. Maar nu gaat het al wat beter. Nu lacht ze toch al op mij als ik haar haar hoofdje ga aaien of met haar 'klappen in de handjes' ga doen. Ook zij is trouwens 'van mijnnnnn'. Ik kan het echt niet uitstaan als mama mij komt halen bij de onthaalmoeder en de andere kindjes willen haar aaien. Dat mag alleen ik en als iemand anders aan haar wil komen, dan word ik heel erg boos en durf ik zelfs al eens slaan. Ik help heel graag met het verzorgen van Florien. Ik geef mama het pampertje aan, ga Florien haar mondje afvegen, troost haar als ze weent, zet haar muziekje op... Toen ze gisteren huilde en ik boven in mijn bedje lag te slapen (of toch deed alsof), riep ik zelfs van boven naar beneden 'Owieke', om haar weer rustig te krijgen. Je ziet, ik ben heel lief voor haar! De mensen zeggen dat we op elkaar lijken maar dat is niet waar hoor. Ik kan veel meer dan haar en ik heb tussen mijn benen iets wat zij niet heeft. Naar het schijnt is zij daarom een meisje en ik niet. Waarom dat onderscheid er is, dat willen mama en papa mij pas vertellen als ik 18 jaar ben. Nog even wachten dus!

Lieve knuffel,

Toon